Underwater

Lost in my Maze

"Πρέπει να μιλήσουμε... Το γεγονός ότι πρέπει να δεν σημαίνει πως και θέλω να του μιλήσω. Τι και αν του πω όχι; Εννοώ... δεν ενδιαφερόταν τόσα χρόνια για εμένα! Γιατί να ενδιαφέρεται να μάθει τώρα για τη ζωή μου; Εγώ πάντως δεν θέλω να του πω! Όσο πιο κοντά έρχομαι μαζί του τόσο πιο πολλά προβλήματα θα μου προκαλεί! Ή μάλλον, θα ΜΑΣ προκαλεί!"

"Ουοου! Πάρε ανάσα!" Μου είπε η Νικολέτα από την άλλη πλευρά της οθόνης αφού τα έλεγα όλα μονομιάς δίχως ίχνος εισχώρησης οξυγόνου στα πνευμόνια μου.

"Αν λέμε τον ουρανό μπλε εσύ πραγματικά δεν ξέρω τι χρώμα είσαι!" Ακόυστηκε η φωνή της Μαριλένας από ένα άλλο παράθυρό.

"Ακόμα πιο μπλε;" Ρώτησε αθώα η Πέρλα.

"Τι λες παιδάκι μου; Ειρωνικά το ειπέ!" Πετάχτηκε η Νικολέτα.

"Ξανθιά είναι δεν τη βλέπετε;" Είπεσχεδόν εξοργισμένη η Κατερίνα.

"Και εσύ ξανθιά είσαι ξέρεις...!" Παρστήρησε η Μαριλένα που καθόταν ακριβώς δίπλα της κάνοντας τις υπόλοιπες να γελάσουν.

"Μα το θεό θα το κλείσω! ΣΑΣ ΛΕΩ ΕΧΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!" Τους φώναξα δίχως αποτέλεσμα όμως.

"Μπορείς να ηρεμήσεις λιγουλάκι; Ας σκεφτούμε λογικά." Είπε η Μαριλένα ηρεμώντας τες όλες. Ναι και όταν μιλάω εγώ όλες σας με γράφετε... Ευχαριστώ πολύ! "Για να βοηθάει τέτοια πράγματα κάτι έχει ψηλιαστεί!" Συνέχισε.

"Το έχει δηλώσει κι όλας ότι είναι σίγουρος πως είδε γοργόνα πάντως!" Υπενθύμισε η Νικολέτα.

"Όποτε δεν υποψιαζόταν εμάς! Απλά είχε πιστεί ότι γενικά υπάρχει κάτι αφύσικο το οποίο ήθελε να βρει, να επεξεργαστεί και να ανακτήσει μέσω αυτού τη χαμμένη του τιμή!" Μοιράστηκε η Πέρλα.

"Να κοίτα τη! Πήρε μπρος!" Είπε η Κατερίνα κοιτώντας τη Μαριλένα και χασκογελώντας.

"Ναι αλλά τώρα μας υποψιάζεται 100%" Είπε με σιγουριά η Νικολέτα η οποία πλέον έπαιζε με ένα μολύβι της.

"Το ξέρω! Το θέμα μου είναι τι στο καλό θα του πώ εγώ!" Φρίκαρα λίγο πάλι

"Την αλήθεια Αυγή μου! Δεν γίνεται να να κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας! Είναι φύση αδύνατο!" Μου εξήγησε η Μαριλένα.

"Και αν μας φορτωθεί και άλλο ένα πρόβλημα στο κεφάλι μας; Και αν κινδυνεύσουμε εξαιτίας του;" Ρώτησα αγχωμένη.