Underwater

Thee Abyss

Προχωράμε μέσα στους σκοτεινούς, μεταλλικούς διαδρόμους του πλοίου. Ο μόνος φωτισμός που υπάρχει είναι τα ελάχιστα πορτοκαλί φώτα πάνω στο ταβάνι. Η Κατερίνα και η Πέρλα βρίσκονται τελευταίες κοιτώντας συνέχεια τριγύρω, η Μαριλένα και η Νικολέτα βρίσκονται στη μέση και ακριβώς από πίσω μου βρίσκεται ο Αχιλλέας. Μπροστά προχωράω εγώ, έχοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου όση αυτοπεποίθηση δεν είχα ποτέ μου.

Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας ένα από τα τσιράκια της Μέδουσας κατευθυνόμενος προς τα πάνω μας. Ένιωσα τα παιδιά από πίσω να φρικάρουν. Εγώ από την άλλη, χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου ή να κόψω το γρήγορο βηματισμό μου, κούνησα με αποφασιστικότητα το χέρι μου προς τα δεξιά. Αμέσως η υγρασία στην ατμόσφαιρα υπάκουσε, σχηματίζοντας μια μάζα νερού που έσπρωξε και κόλλησε τον άντρα πάνω στον τοίχο ενώ στη συνέχεια μετατράπηκε σε πάγο. Στο τέλος του διαδρόμου έστριψα αριστερά αλλά σχεδόν αμέσως σταμάτησα. Πλέον είχα σταματήσει να ακούω τα βήματα των παιδιών. Επέστρεψα πίσω στη διχάλα και κοίταξα προς στην κατεύθυνση από την οποία μόλις είχα έρθει, βγάζοντας μόνο το κεφάλι μου από τη γωνία. Τα παιδιά βρίσκονταν παγωμένα με ανάμεικτα συναισθήματα στα βλέμματα τους.

"Πάμε;" Τους ρώτησα με απορημένο βλέμμα.

Ξέρω δεν με έχουν δει να κάνω ποτέ μου κάτι τέτοιο αλλά εγώ έχω δει πως γίνεται. Και από τη στιγμή που ξέρω το πώς γιατί να μη το κάνω;

"Ναι, ναι!" Είπε ο Αχιλλέας χτυπώντας την Νικολέτα απαλά στην κοιλιά και οι δύο τους με νευρικές κινήσεις επανέφεραν όλη την παρέα πίσω στη πραγματικότητα.

Συνέχισα να διασχίζω τους ατέλειωτους διαδρόμους ακούγοντας από πίσω μου τα πολλαπλά, άτσαλα βήματα τους. Ήρθε η ώρα να βγούμε από εδώ μέσα και να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Άνοιξα μια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου και βγήκαμε στις σκάλες που οδηγούσαν στα πάνω πατώματα του πλοίου. Δεν ξέρω γιατί αλλά ανεβήκαμε πολύ εύκολα στους διαδρόμους που οδηγούσαν στο κατάστρωμα.

"Περίεργο." Ψέλλισε ο Παναγιώτης.

"Ναι, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί." Συμπλήρωσε η Κατερίνα με όλες της τις αισθήσεις σε εγρήγορση.

"Παιδιά παραδεχτείτε το. Απλά δεν μας έχουν πάρει χαμπάρι!" Παρατήρησε η Νικολέτα όταν άρχισε να χτυπάει δυνατά ένας συναγερμός.