Underwater

The Dome

"Δεν είναι εύκολο να σωθούμε. Δεν είναι εύκολο να το σκάσουμε. Το εξοχικό είναι στην άκρη ενός γυμνού βουνού. Ότι και να κάνουμε οι κυνηγοί θα μας πάρουν από πίσω." Μουρμούραγε στα αυτιά μου η φωνή του Παναγιώτη. Προσπαθούσαν να βρουν όλοι μαζί μια λύση.

Εγώ. Εγώ είμαι ο τρόπος.

Κάτι μέσα μου σιγοψυθιρίζει.

"Κάντε πίσω." Είπα επιτακτικά. Χωρίς να χρειάζεται να γυρίσω να το κοιτάξω ήξερα πως με κοίταζαν απορημένοι.

Έσφιξα τις γροθιές μου με στόχο να συνέλθω. Τι έκανα; Και αν τους χτυπούσα;!; Αλλά αντί να ξυπνήσω πυροδότησα χειρότερα την κατάσταση μου. Τα χέρια μου άρχισαν να καίνε τρομερά. Χωρίς να καταφέρω να φέρω άλλη αντίσταση σήκωσα τα χέρια μου στον ουρανό αντικρίζοντας κάτι που δεν είχα ξανά δει... Πάνω στο δέρμα μου είχαν εμφανιστεί περίτεχνα ζαφειρένια τατουάζ. Δεν είχα ξανά δει κάτι πιο όμορφο στη ζωή μου! Και ξαφνικά, δίχως δυσκολία, ένα κύμα νερού σηκώθηκε, καλύπτοντας όλο το οικόπεδο και δημιουργώντας έναν θόλο. Τι περίεργο. Θα ορκιζόμουν πως δεν είχα ιδέα πως να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου! Ένιωσα κάτι ζεστό να κυλάει στο πρόσωπο μου και γονάτισα στο έδαφος. Όχι δεν πονούσα. Ούτε ζαλιζόμουν αυτή τη φορά. Απλά ήμουν αδύναμη. Πολύ αδύναμη... Και χωρίς να καταφέρω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτό βρέθηκα να κοίτομαι στο έδαφος.

Όλα σκοτείνιασαν μετά από λίγο. Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα παρά μόνο ένα απόκοσμο βουητό. Λες και μόλις είχε σκάσει βόμβα δίπλα μου και εγώ βρισκόμουν στο έλεος των τραυμάτων μου. Ήταν μια κατάσταση τρομακτική αλλά δεν φοβόμουν. Ένιωθα πως ήμουν σε υπερδιέγερση, σε μια επιφυλακή. Ένιωθα άβολα και πως κάτι κακό συνέβαινε αλλά ταυτόχρονα δεν φοβόμουν. Ήθελα να τρέξω, να ξυπνήσω, να βγω από αυτόν τον εφιάλτη αλλά ταυτόχρονα δεν το έκανα. Ήμουνα εγώ, το σκοτάδι και η βοή μου. Τριγύρω τίποτε άλλο. Και ξαφνικά, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και πετάχτηκα πάνω παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Ναι όλοι γύρω μου τρόμαξαν όπως καταλάβατε αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας! Το θέμα μας είναι στο τι μου είπαν.

"Τι έπαθες, τι έπαθε;!;" Φώναξε με δύναμη η Νικολέτα που καθόταν δίπλα μου πανικοβλημένη προς όλες τις κατευθύνσεις.

Έπιασα το στέρνο μου και προσπαθούσα να αναπνεύσω. Ήταν λες και κράταγα την ανάσα μου.