Μη ρωτήσετε πώς μέσα σε ένα αμάξι των τεσσάρων ατόμων έχουμε χωρίσει έξι ενήλικα άτομα... είναι λίγο στριμωχτά οφείλω να ομολογήσω! Και μη με ρωτήσετε πώς γίνεται το αμάξι να είναι τεσσάρων και όχι πέντε ατόμων! Αυτά τα αμάξια μόνο Αχιλλέας τα βρίσκει!
"Φτάνουμε;" Τον ρώτησα καταβάλλοντας προσπάθειες να μη συνθλιβώ από το κάθισμα που είχε έρθει τόσο κοντά στο ταμπλό για να χωρέσουν πίσω οι υπόλοιποι.
"Κάνε λίγο υπομονή!" Μου είπε χωρίς να απορεί τα μάτια του από το δρόμο.
"Αυτό είπες και πριν ένα τέταρτο!" Μουρμούρισα.
"Τότε κάνε κι άλλη!" Μου απάντησε.
"Ναι αλλά εγώ είμαι ήσυχο παιδί όχι εσύ... να το πούμε κι αυτό!" Συνέχισα τη γκρίνια.
"Άσε την γκρίνια γιατί μα το θεό θα φροντίσω να μείνουμε για πάντα σε αυτό το αυτοκίνητο!" Μου είπε έχοντας ένα χαμόγελο στα χείλη.
Μπορείς να με κοιτάξεις; Μόνο για μισό δευτερόλεπτο!
"Δεν παίζεις δίκαια..." Ήταν το μόνο που είπα πριν προσπάθησα να βολευτώ... Μάταια βέβαια αλλά η προσπάθεια ποτέ δεν βλάπτει!
Τη στιγμή που κουνιόμουν για να βρω μια στάση, το γόνατο μου βρήκε πάνω στο ταμπλό και διαλύθηκα λίγο! Ναι, η προσπάθεια βλάπτει τελικά! Δεν ξανά κουνιέμαι!
Ώρα... Θέλω ώρα! Εντάξει... είναι 12:02. Οκ Αυγή! Κοίτα λίγο το δρόμο, την υπέροχη διαδρομή, προσπάθησε να ξύσεις εκείνο το σημείο στο φόρο σου που σε τρώει τόση ώρα... Θα περάσει! Που θα πάει; Έτσι λοιπόν κοίταξα έξω το δάσος που περνούσαμε. Κοίταξα τον ήλιο που αντανακλούσε πάνω στο καπό και οι ακτίνες του παιχνίδιζαν σε όλο το χώρο! Προσπάθησα να βάλω το χέρι μου μέσα στη σχισμή που ούτε μυρμήγκι δεν περνούσε και να φτάσω το σημείο που πλέον είχε αρχίσει να μυρμηγκιάζει. Ειρωνία ε; Το έξυσα με τόσο πάθος... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Αφού μου πέρασε το φαγούριον έκατσα χαρούμενη πάλι στο κάθισμα. Άραγε τι ώρα να είναι; Κοίταξα πάλι το ρολόι του αυτοκινήτου. 12:04.
"ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ;" Φώναξα στο ρολόι.
"Κάτσε καλέ!" Μου είπε η Νικολέτα η οποία πρέπει να τρόμαξε αφού την ένιωσα να τινάζεται.
"Τι σου έκανε πάλι το ρολόι;" Ρώτησε η Μαριλένα.
"Δεν περνάει η ώρα." Της απάντησε σοβαρός ο Αχιλλέας.
"Ναι! Ε;" Είπα επιδεικτικά αλλά μετά έμεινα χάχας. Πως το ήξερε;
"Σε ξέρω καλύτερα και από εσένα αν θυμάσαι." Μου απάντησε ενώ έστριβε το αυτοκίνητο.
YOU ARE READING
Underwater
FantasyΗ Αυγή, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, ζει στο νησί με τους πιο πολλούς θρύλους για γοργόνες. Αλλά αυτά τα πλάσματα δεν υπάρχουν, σωστά; Ένα νησί, ένα βιβλίο και μια απίθανη περιπέτεια είναι αρκετά για να της αλλάξουν την γνώμη! Το βιβλίο περιέχει βίαιες...
