Underwater

Μέδουσα

Ίσως να ήμασταν λίγο παραπάνω πανικοβλημένοι από όσο χρειαζόταν η κατάσταση. Τα παιδιά ήταν στη μέση του σαλονιού, ακουμπώντας τις πλάτες τους μεταξύ τους, κοιτώντας τριγύρω σαν να μην ήξεραν από που θα τους έρθει.

"Παιδιά!" Φώναξα τραβώντας τους τη προσοχή. Τότε παρατήρησα... Η Μαριλένα γιατί έχει αγκαλιά ένα σκουπόξυλο; "Θα φύγουμε;" Ρώτησα αγνοώντας το για την ώρα.

"Ναι..." Αναφώνησε η μικρή μάγισσα κατευθυνόμενοι προς τη πόρτα καλύπτοντας τις σύμφωνες μουρμούρες των άλλων δύο.

"Λοιπόν θα χρειαστούμε να πάρουμε και το βιβλίο!" Ανακοίνωσε η Κατερίνα τρέχοντας προς το τραπεζάκι που το είχαμε αφήσει.

Το έπιασε στα χέρια της ενώ εκείνη τη στιγμή η Πέρλα άνοιγε την πόρτα για να φύγουμε. Αμέσως όμως την ξανά έκλεισε, κλειδώνοντάς τη και ρίχνοντας τη πλάτη της πάνω στο σκληρό ξύλο.

"Είναι ήδη εδώ!" Φώναξε πανικοβλημένη.

"Γρήγορα πιάσε τη συρταριέρα." Πρόσταξε ο Παναγιώτης ο οποίος με τη βοήθεια των κοριτσιών άρχισε να τη σπρώχνει μπροστά στη πόρτα.

"Παιδιά..." Τους είπα αλλά δεν μου έδωσαν και πολύ σημασία. "Παιδιά..." Ξανά είπα πιο έντονα αλλά ήταν πολύ απασχολημένοι. "Παιδιά!" Φώναξα τραβώντας τους τη προσοχή ενώ ήδη είχαν βάλει μπροστά στη πόρτα το έπιπλο. "Ναι πολύ έξυπνο. Και με τις τζαμαρίες γύρω από τη πόρτα τι θα κάνετε;" Ρώτησα ειρωνικά δείχνοντας τις δύο, μεγάλες, γυάλινες τζαμαρίες στα αριστερά και δεξιά της πόρτας.

Οι τρεις τους τις κοίταζαν άναυδοι.

"Τρέξτε στην άλλη έξοδο! Τι κοιτάτε;" Τους φώναξε η Κατερίνα η οποία ήταν ήδη στην κουζίνα.

"Όχι, όχι από εκεί!" Μας σταμάτησε γρήγορα ο Αχιλλέας. "Ελάτε από εδώ!" Μας έκανε νόημα και εμείς τον ακολουθήσαμε.

Μπήκαμε στη μεγάλη βιβλιοθήκη και κατεβήκαμε στον ημιώροφο. Ο Αχιλλέας πήγε δίπλα σε μια μονή βιβλιοθήκη και άρχισε να τη σπρώχνει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Παναγιώτης πήγε από την άλλη πλευρά βοηθώντας τον να τη μετακινήσουν. Πρώτη φορά βλέπω αυτούς τος δύο να συνεργάζονται... Πίσω από τα ράφια κρυβόταν μια πόρτα που οδηγούσε μέσα στον τοίχο.

"Από εδώ." Μας έκανε νόημα ο Αχιλλέας μπαίνοντας μέσα σε ένα μικρό τούνελ.

Τον ακολουθήσαμε κλείνοντας τη πόρτα πίσω μας και περνώντας από τη πόρτα το σκουπόξυλο που ακόμα κρατούσε η Μαριλένα ώστε να τη κρατήσουμε κλειστή.