Underwater

Nightmares: Part 2

Η βλάστηση ήταν πολύ πυκνή. Έτρεχα ανάμεσα στα φυλλώματα των δένδρων, χτυπώντας κυριολεκτικά όσα φύλλα εμπόδιζαν το δρόμο. Ξαφνικά, μια διαπεραστική τσιρίδα γέμισε όλο το δάσος. Έκλεισα τα αυτιά μου με τα δύο μου χέρια και γωνάτισα στο έδαφος. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τον οξύ πονοκέφαλο που μου δημιούργησε.

Άνοιξα πάλι τα μάτια μου. Αυτή τη στιγμή βρισκόμουν όρθια μέσα σε μια σπηλιά. Κατέβασα τα χέρια μου που συνέχιζαν να καλύπτουν τα αυτιά μου και κατευθύνθηκα προς το γαλάζιο φως που εξέπεμπε ένα μέρος της σπηλιάς. Μπήκα σε έναν χώρο γεμάτο κρυστάλλους. Επεξεργάστηκα το περιβάλλον κοιτώντας τριγύρω. Το πάνω μέρος της σπηλιάς φαίνεται πως είναι ανοιχτό και το φως που παράγουν οι κρύσταλλοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά το φως της σελήνης που αντανακλάται. Το φως κατέληγε πάνω στο νερό, στο πάτο της σπηλιάς, που από ότι φαίνεται συνδέεται με τη θάλασσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, με ένα άλμα βρέθηκα μέσα στο νερό.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου βρέθηκα μπροστά σε μια άλλη σκηνή. Μια σκηνή τόσο φρικιαστική που δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ο Solum ήταν πεσμένος στο έδαφος δίπλα σε έναν γκρεμό περιτριγυρισμένος από μια λίμνη αίματος. Είναι γδαρμένος και σκισμένος παντού. Τα μάτια του ήταν κλειστά και φαινόντουσαν πρησμένα. Αλλά το ότι συνέβαινε δίπλα του ήταν ακόμα χειρότερο... Η Ανατολή βρισκόταν ξαπλωμένη δίπλα του. Ήταν παντού σκισμένη και οι πληγές της ήταν ίσως οι πιο βαθιές που είχα δει ποτέ μου. Το αίμα ακόμα κυλούσε πάνω της ενώ η τεράστια γρατζουνιά που ήταν στο πρόσωπο της έκρυβε όλη της την ομορφιά. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν ότι τα μάτια της ήταν ακόμα ανοιχτά. Μπορούσες να νιώσεις το άψυχο βλέμμα της να σε καρφώνει ενώ η σταγόνες αίματος που κυλούσαν από τη πληγή και το στόμα της προκαλούσαν μια τρομαχτική ανατριχίλα σε όλο σου το σώμα. Το μυαλό μου ήταν κενό. Δεν κατάλαβα πως έκανα πίσω βήματα μέχρι που πάτησα κάτι μαλακό. Γύρισα αργά για να αντικρίσω το άψυχο σώμα της Ειρήνης. Είχε μια τεράστια πληγή στο στήθος της η οποία είχε γεμίσει με αίμα όλο το κοραλί της φόρεμα. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά και αν ήμουν πιο μακριά θα ορκιζόμουν πως σε κάρφωναν και αυτά αλλά κατάλαβα πως κοίταζαν πίσω από εμένα. Αμέσως γύρισα πίσω μου και ακολούθησα το βλέμμα της. Τα ματιά της Ανατολής δεν κάρφωνε εμένα, αλλά την αδερφή της και το αντίθετο. Τα μάτια τους σκοτεινιασμένα, μπορεί να κάνεις να πει πως διακρίνουν φόβο. Όχι το φόβο του θανάτου, αλλά το φόβο του να βλέπεις κάποιον αγαπημένο σου να φεύγει.