bermuda passengers ‣ larry.ziam.lashton.niall ✓

2.1

هر سه شنبه (اینبار پنج شنبه) من خودم رو اینجا پیدا میکنم چون چند تا احمق تصمیم گرفته ن باهامون لج کنن. پس ما هم کریستوفر رو بهشون برنگردوندیم، حالا بیاین فرض کنیم مثلا خیلی به کریستوفر اهمیت میدن! >:/

به هرحال، وقتی اون در فلزی باز شد و چشمهای کایل هیولا به سمت هری، اشتون و لوک لغزیدن، لوک اشتون رو به سینه ش فشار داد و هری سرشو انداخت پایین. کایل دستشو سمت هری دراز کرد. هری با ترس به بقیه نگاه کرد. چشمای لویی داشتن از جا درمیومدن

"با من بیا، نوبت توئه که شکنجه ببینی"

هیولای کایل غرید. لویی بی اختیار از جا پرید

"گفتی...گفتی اگه دارو رو بدم، کسایی که مرده ن رو هم بهمون برمیگردونی؟ به اضافه ی زین؟"

"البته! کر که نیستی!"

کایل مسخره کرد. لویی نفس عمیقی کشید

"میخوام با رئیستون حرف بزنم"

کایل لبخند چندشی زد و با دستش اشاره کرد لویی دنبالش بره. لویی نگاه آخرش رو روی هری که بهش خیره شده بود انداخت. اون از اتاق بیرون اومد و اونا وارد راهروهایی شدن...تقریبا پنج دقیقه ای راه رفتن تا به یه اتاق رسیدن. اتاق گرد بود و همه جاش بنفش. اوه من رنگ بنفش دوست دارم >:)

اونا جلوتر رفتن و کایل هیولا در رو باز کرد. نور خورد تو صورتم

"فاک زودتر ببندش!"

سرش داد کشیدم. چشمای لویی با دیدن من گرد شدن 

"تو...تو؟"

به من اشاره کرد. خو چیه؟ منم دیه!

"درسته، شناختی آقای دکتر؟"

"وات د فاک؟ تو باید مرده باشی!"

سرم داد کشید. نه نه، کسی سر من داد نمیکشه!

"بشین، آقای دکترررر. هوی تو!" به اون هیولاهه اشاره کردم، "بیرون!" دستور دادم

اون سرشو تکون داد و رفت. لویی روبروم نشست. ب دهنش رو قورت داد

"سه سال پیش، من داشتم میمُردم. سرطان ریه"

آه کشیدم. داشت یادش می اومد. من که نتونسته م یک لحظه هم از یاد ببرمش. من داشتم میمُردم و اون فقط سرشو تکون داد. من نباید میمُردم، من به پدربزرگم قول داده بودم لعنتی!

همه ی این حرفا رو توی دلم نگه داشتم و منتظر موندم لویی یه چیزی بگه

"چطور زنده موندی؟ تو مثل بقیه نیستی...سفید نیستی، دندونات و چشمات قرمز نیستن، تو هنوزم همون موهای قهو-"

"توصیفم نکن!"

داد کشیدم! گیج شدی؟ بقیه ش رو میخوای؟ نمیدونی این همه مدت کی بود که راویت بود؟ خیلی خب، برای همه تون تعریف میکنم، همینطور برای لویی