Hey Teddy

6

"Και δε μου λες από πότε είσαι εσύ σε αυτό το φροντιστήριο;" τον ρώτησα καθώς περπατούσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο.

"Εδώ πήγαινα πάντα. Απλώς δεν έτυχε να με δεις. Ούτε εγώ ήξερα οτι έρχεσαι εδώ. Ποιες μέρες έχεις;"

"Εχω Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο."

"Α τέλεια εγώ έχω σχεδόν κάθε μέρα εκτός από Σάββατο. Τι ώρες έχεις;"

"Και τη Τρίτη και τη Πέμπτη τελειωνω στις 10:15. Τη Τρίτη αρχίζω 7 κα τη Πέμπτη 7:50."

"Μπορούμε τις Πέμπτες να ερχόμαστε κα να φεύγουμε μαζί αν θες και τις Τρίτες να φεύγουμε μόνο γιατί εχω πιο αργά." είπε κοιτώντας με στα μάτια στιγμιαία και υστερα πάτησε το κουμπί στο φανάρι ώστε να γίνει πράσινο για τους πεζούς.

"Ναι γιατί όχι. Συνήθως με γύριζαν οι γονείς μου αλλά καλυτερα να αρχίσω να περπατάω. Έχουμε και κάτι κιλάκια να χάσουμε." είπα και στην τελευταια πρόταση μου ξέφυγε ένα πικρό γελάκι.

"Γιατί να χάσεις κιλά;"

Τον κοίταξα παραξενεμένη. Είχα βάλει υπερβολικά κιλά τον τελευταίο καιρό και δυστυχώς για μένα το σώμα μου ήταν από τις μεγαλύτερες μου ανασφάλειες.

"Γιατί έχω παχύνει;" ρώτησα το αυτονόητο .
Ήμασταν ήδη στα μισά της διαδρομής όσο τα λέγαμε αυτά.

"Κοίτα εγώ ίδια σε βλέπω." είπε σχεδόν γελώντας και τον έσπρωξα στον ώμο.

Τον κοίταξα με ένα μικρό χαμόγελο.

"Ε καλά δεν είμαστε κι όλοι τσιλιβίθρες σαν εσένα για να φανεί αν βάλουμε κιλά."

"Ε οχι και τσιλιβίθρας! Είμαι 80 κιλά σε πληροφορώ."

"Πλάκα κάνεις έτσι;" τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και γέλασε.

Πολύ γελάει αυτό το παιδί.

"Κι όμως. Απλώς είναι μύες. Ε και εντάξει είμαι και 1,95 οπότε λογικό είναι. "

"1,95!! Τι στο καλό σε ταΐζει η μάνα σου;"του είπα εντυπωσιασμένη. Δε πίστευα ότι όντως ήταν τόσο ψηλός.

"Χαχαχα ναι μη κοιτάς τη Στέλλα, είμαστε γενικά ψηλό σόι." είπε και τον χτύπησα ξανά στο χέρι για την κακία του.

"Καλά ντε μη βαράς." είπε και έκανε τον πονεμένο.

Ναι λες και καταλαβαίνει τίποτα ο νεάντερταλ. "Μη λες κακίες για την φίλη μου γιατί θα σε χτυπησω."