Hey Teddy

8

"Και δηλαδή θα έρθουν μαζί μας και αυτά;" κοίταξα τα τρια αγόρια που είχαν πιασει τη κουβέντα με τη Βάσια και φανερά ο Στέλιος έκανε καμάκι από το τρόπο που της έπιανε τη μέση.
Είναι η κολλητή μου ανόητε. Άπλωσε ξανά το χέρι σου πάνω της και θα το κόψω σύρριζα.

"Ναι παιδί μου αφού το είπα στην ομαδική ότι θα βγούμε με τον Άρη, τα παιδιά και τους δικούς μας μαντραχαλους."

"Όχι είπες ότι θα βγούμε με τα αγόρια. Κι εγώ υπέθεσα ότι εννοούσες τον Κώστα και τους άλλους!"

"Α ναι ε; Ουπς λυπάμαι τώρα δε μπορώ να κάνω κάτι, οπότε προχωρά γιατί μας περιμένει η άλλη με τα παιδιά στη στάση. "

Προχώρησα μπροστά μπροστά σκεπτόμενη πόσο θα ήθελα τελικά να πω ότι δε μπορώ γιατί κάτι έτυχε, ξέχασα τον φούρνο ανοιχτό στην Αλάσκα ή το σπίτι μου στις Παρθένες Νήσους καταστράφηκε από χαλάζι αλλά δε νομίζω να με έπαιρναν στα σοβαρά.

"Ε Αλέκο περίμενε και μας!" η φωνη του Άρη ακούστηκε δίπλα στο αυτί μου και αυτόματα εκνευρίστηκα. Δε ξέρω πως το κανει και γιατί συμβαίνει αυτό αλλά με το που με πλησιάζει τα νεύρα μου τεντώνονται.

"Τι θες πανηλιθιε."

"Μα τι γλυκιά που είσαι. Πρόσεχε από το πολύ μέλι θα πάθω διαβήτη και θα πεθάνω. Δεν την αντεχω τόση αγάπη ."σχολίασε ειρωνικά και η απάντηση μου ηταν εξίσου ειρωνική.

"Τέλεια τοτε να συνεχίσω να είμαι τόσο γλυκιά. Εξάλλου η αγάπη μου για σένα δε κρύβεται."

"Το ήξερα ότι με θέλεις. Το έβλεπα στα μάτια σου." μου έκλεισε το μάτι και του είπα "Σε ποιο απο τα δυο γιατί είμαι και λίγο αλλήθωρη."

Το γέλιο του ξέφυγε γάργαρο απο μέσα του και ασυναίσθητα χαμογέλασα.

Ήξερα ότι δε τα έπαιρνε κατάκαρδα αυτά που του έλεγα. Και κατά βάθος , αλλά πολύ βάθος, μιλάμε για πολύ βάθος έτσι όχι παίξε γέλασε, τον συμπαθούσα.

"Να τέτοια μου λες και πως να σου αντισταθώ." μου είπε και συνέχισε να περπατάει δίπλα μου ενώ τα κορίτσια ήταν πίσω με τους άλλους δύο.

Είχαμε χωριστεί λες και ήμασταν, έκφραση αηδίας, ζευγάρια.

Ύστερα από λίγη ώρα με πλάκες και γέλια φτάσαμε στη στάση όπου μας περίμεναν οι υπόλοιποι και αφού χαιρετηθήκαμε για καλή μας τύχη το λεωφορείο έφτασε μετά από τρία λεπτά, κάτι που ήταν σπάνιο για τον ΟΑΣΘ.

Παρ' όλα αυτά το λεωφορείο ήταν για άλλη μια φορά γεμάτο και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παρά να μείνουμε όρθιοι και να στριμωχτούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Βέβαια είχε τόσο κόσμο που αναγκαστήκαμε να χωριστούμε κιόλας.