Claiming Andromeda #B1

35 Washbasin

Andie's POV

Tahimik lang akong nakaupo sa likod ng hotel service pagkatapos kong sabihin sa driver kung saan ako ibababa.

Hindi ko inaasahan ang mga nangyari ngayong araw na ito. Pero isa ang sigurado ako. Natutuwa ako. Una, magkakaroon ng oportunidad ang bawat isa sa amin sa promotion. Ibig sabihin, mas malaking kita. Umaasa ako na kahit malipat man lang ako ng department na kahit papaano ay tumaas ang sweldo ko. Hindi na ako nag-aasam ng promotion kasi hindi nga ako college graduate. Sayang, isang sem na lang ako. May ideyang pumaso sa isip ko.

Kung kausapin ko kaya ang management na bigyan ako ng certificate na nag-render ako ng oras para ikonsiderang OJT? Tsk! Mali, kailangan ko pa palang mag-enrol, isa pa di ako sigurado kung make-credit lahat ng units ko sa St.Margaret noon. Saka na lang muna. Gastos pa iyon. Priority namin ang expenses ni Hope sa pagpapagamot.

Pangalawa, natutuwa ako na nagkita kami uli ni Reid...Sir Reid pala! Haha! Napailing ako. Di ko inaasahan na sya yung Freidrich Schulz na may-ari ng Casa Alicia. Kung pagbabasehan, talagang mabait ang pamilya nila. Kita ko iyon sa pamamalakad nila sa hotel. Isa pa, napatunayan ko iyon noon pa mang ilang ulit akong tinulungan ni Reid. Lamang, may hatid itong pag-aalinlangan sa akin. Halata naman na hindi lang kami ngayon nagkakilala nito. Malaki ang posibilidad na magkakaroon ng usap-usapan sa hotel. At iniiwasan ko ang ganito. Gusto ko lang ng tahimik na buhay. Ayoko ng kumplikasyon ...para kay Hope. 

Pangatlo, nakaluwag sa dibdib ko ang pagtugtog ko sa dinner meeting. Though sa simula ay naasar ako kay Reid sa ginawa niyang pambubuking sa akin, at the end, nakatulong iyon. It was like a slight therapy for me. I may have thrown into a stunt when I cried, pero pagkatapos niyon, gumaan ang pakiramdam ko. Siguro, na-miss ko lang uli ang pagbabanda o pagkanta sa harap ng mga tao. O baka, nagkaroon muli ako ng pgkakataon na tumugtog ng para sa sarili ko. Ubos ang oras ko sa trabaho, part-time job at kay Hope. Kulang pa ang oras ko para makatulog ng kumpleto sa oras. Mabuti na lang at naririyan si Juno na katuwang ko. Kanina, naramdaman ko ang sinserong pag-aalala ni Vina, nang supervisor ko at ni Reid.

Si Reid. Isa sa mga tao sa nakaraan ko na tila nakalimutan ko na. Pero, isang tao sa nakaraan ko na hindi nagparamdam sa akin ng lungkot ng makita kong muli. Kaya siguro magaan ang pakikipag-usap ko sa kanya at ganoon din sya sa akin. Kahit hindi naging matagal ang interaksyon namin noon, nagkaroon kami ng bond. Special bond. Saksi iyon sa kagyat naming pagkakaintindihan sa simpleng tingin, tango at pagpisil nya sa balikat ko kaninang bago at matapos akong tumugtog sa dinner meeting.

Bigla akong namula. Naalala ko yung pisilan namin ng palad kanina sa stage. Shit! Ang dami ... mali, naroon lahat ng mga opisyal at empleyado ng hotel. Naitakip ko ang palad ko sa mukha ko. Nakakahiya!

Pero naintindihan naman siguro nila. Emosyonal ako kanina.... emosyonal.... kasi ....

Pitong linggo akong na-ospital. I mean, limang linggo dito dahil inilipat ako ni Aris ng ospital malapit sa bahay namin sa Sucat. Dalawang linggo lamang ako sa ospital kung saan ako unang dinala na nasa Marikina.

Last week, tinanggal na yung cast sa isa kong paa. Nakabenda na lang ito pero nakakalakad na ako, medyo may konting paika-ika na lang. I can manage by myself sa loob ng ospital like going to the toilet without any help. Wala na rin ang benda ko sa kamay, and though may malabnaw na mga peklat na naiwan mula sa mga tinamo kong galos alam kong madali lang rin iyung mawawala.Umangat ang kamay ko patungo sa tahi ko sa ulo. Hilom na iyon at tumutubo na ang ang buhok ko sa parteng iyon na inahit dahil kinailangan ngang operahan ang namuong dugo roon.

Mula sa pagkakaupo sa hospital bed, inikot ko ang mga mata ko sa loob ng kwartong iyon. Isa itong regular private room. Mag-isa ako ngayon dito. Nakabukas ang tv pero hindi naman ako nanonood. Ayoko lang ng masyadong tahimik dahil para akong nabibingi.