Ayaz'a son sözümü söyledikten sonra Toprağa baktım. O da Ayaz'a sinirli bir şekilde bakıyordu. Ben de Toprağa bakarak 'lütfen buradan gidebilir miyiz?' diye sordum oda tamam dercesine kafasını salladı ve oradan hızla uzaklaştık...Toprakla hiç konuşmadan 30 dakika geçtikten sonra konuşmaya başladı;
- O çocuk kimdi?
Kafamı önüme eğerek;
- Ayaz...
- Sevgilin mi?
-...
- Defne sana birşey sordum.
-...
Toprak sinirlenerek arabayı otobanın kenarında durdurdu ve;
- Defne bana cevap ver!
- Ha... Hay... Hayır...
- Bana bak gözlerime bak.
Kafamı kaldırarak Toprağa baktım. Ağlayarak onun Kahve rengi ve kızgın olan gözlerine baktığımda;
- Neden ağlıyorsun?
- ...
- Defne niçin ağlıyorsun?
- Bana kızma ne olur, ben hiç bir şey yapmadım...
- Defne, özür dilerim. Amacım seni kırmak değildi.
- Toprak, iyiki benim arkadaşımsın.
- S... Sen... Sende... Benim... Peki şimdi nereye?
- Beni evime bırakabilir misin acaba?
- Tabii...
Toprak, arabasınız gazına tekrar bastıktan kısa bir süre sonra evimin önünde durdu ve bana;
- Yarın bir işin var mı?
- Yarın benim ilk iş günüm.
- Ne?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYATTAKİ ŞANSIM
Teen FictionHayat bu kadar kötü olmak zorunda mı? Bütün zorluklar insanın suratına tazikli su gibi sertçe çarpmak zorunda mı? BÜTÜN HERŞEY KİTABIN SONUNDA BAŞLIYOR..
