"Yolsuzluğum benim.
Kimsesizliğim.
En umutlu umutsuzluğum.
Derin sevdam.
Yüreğim sana haramdır bundan gayrı."
Gözümün değdiği her ışığı pusula belledim kendime bundan böyle. Yolum sana çıkacak elbet biliyorum.
"Sessizlik."
Gittin.
"Derin bir sessizlik."
Yine çalıyor en sevdiğim şarkı, dikkatimi dağıtıyor. Çok şükür. Tam göz bebeklerinde yuva yapmayı hayal ederken daldığım o derin kuyudan çıkıyorum. Sevdanı gömeceğim o derin kuyudan...
Haram bir sevdanın kimsesizligine şahit ediyoruz bu şehri de. Zaten en çok da bu şehire dargınım. Zira sana degildir içimin kor öfkesi. Sana değildir dargınlığım.
Kokunla harmanlayamadığım sevdama yazıyorum bu akşamüzeri. Ellerine ve parmaklarının yanyana dizilince oluşturduğu o ahenge yazıyorum.
Bir İstanbul şiirine benzetiyorum sonra seni. Efkarlı denizlerine dalıyorum.
Bir akşamüzeri yeli esiyor ötelerden ve sen yine gelmiyorsun.
"Sessizlik."
Gelmedin.
"Çok daha derin bir sessizlik..."
