Akşam güneşi vurdukça kirpikleri ağırlaşan, baktıkça bal renkli gözlerinde kaybolduğum adamdı o. Onun varlığında umut yeni dogan bir bebekti. Cocuksu masumiyetine aşık olmustum en cok. Ellerinin sır gibi sakladığı bahar kokusuna bir de.
Hüzün şehri terk etmisti sanki. Sanki herkes bizim kahkahalarımıza ortak oluyordu. Gözlerinde dogmamıs cocuklarımı görüyordum. Yüregim onu coktan gelecegin babası olarak ilan etmisti bile. Öyle makul boyutlarda sevmiyordum onu ben. Bu sehirdeki bütün insanları sevebilecek bir askla sarıyordum bedenini.
Bazen kızıyordum evet onun bu sehirdeki en kötü insan oldugunu bile düsünmüstüm. Ayrıca bu sehrin en mükemmel insan oldugunuda...
Bu zıt ikilem arasında kalmıs olsamda ben onu cok seviyordum. Asktan anlamazdı ama ben ona askımla ögretiyordum askın ne demek oldugunu. Onu sevmek hic süphesiz yaptıgım en güzel seydi.
