Küçüğüm...
Daha önce gitmediğim bir apartman dairesinin giriş katında ağlıyorum. Merdivenlerde kirletmiş pembe fırfırlı eteğimi. Gri ile ilk böyle tanışıyorum.
Ağladığım için gözlerim buğulanıyor ve kalkarken seçemiyorum basamakları. Ayağım takılıyor, düşüyorum. Ağlamamayı ilk böyle öğreniyorum.
Evden kaçıyorum sonra, gri bir sokak bankında sabahlıyorum. Grinin şefkatini hissediyorum. Griyi ilk böyle seviyorum. Gecenin mahmurluğunda dalgalara yansıyan yakamozun grisini seviyorum ilerleyen saatlerde. Gece karanlığı ile tanışmam ilk böyle oluyor.
Bulutları bile pembe yapan ben, gri boyalarımı bitiriyorum artık ilk önce. Gri şehirler çiziyorum mesela. Sislerden grileşmiş güvercinler konduruyorum bahçeli evlerin pencerelerine. Yolcu bekleyen gri yalnızlık gemileri çiziyorum limanlara.
Griye aşık olmuş olan ben, sende o çok sevdiğim tonunu buluyorum. Hani şu akşamüzeri nisan yağmurundan sonra çıkan yakamozun nadide tonunu...
Grisin işte ve ben griyi seviyorum.
Şehrimin sakaları göçmüş sisli şehrine.
Ağlamamayı sende hatırlıyorum yeniden. Yüreğinin merdivenlerinden düşerken...
Senin çıkmaz sokaklarına sığınıyorum.
Grisin ya hani, ben bu griyi en çok sende seviyorum.
