Uzaklara gidecektik.
Gidemedik.
Birbirimizden gittik.
Hemde çok uzaklara gittik.
En çok da bu şehire dargınım. Gün ışığını da haram etti ya bana...
Ah yok mu o kaşının karası şimdi... En çok da ona yanarım bilirsin. Yokluğundan beridir kaç Eylüle şahit oldu bu buz kesmis ellerim sayamadım da, en soğuk Eylül den birindeyim şimdi ve bundan hiç şüphem yok. Acın en kıymetli dostum şimdilerde. Yine de çok şükür ki tanıyorum seni. Teninin esiri olmadan da göçüp gidebilirdim bu hayattan. Işte o zaman boşa heba geçmiş olurdu zaman.
Gözlerinin bal rengi gözlerime değdigi gün doğmuşum ben. O çamlık yolunda sıyrılmışım esaretimden. Yine o çamlık yolunda kaybetmişim ömrümün geri kalanını.
Çocukluğumdan vazgeçmişim bir ağacın gölgesinde. Gençliğimi de kaldırıp asmışım kuş yuvası olan o ince dala. Endamını gördüğüm gün vazgeçmişim kendimden.
Hafif sisli bir yağmurdu beklediğim işte. İrkilmedim de mevsimsiz, yersiz gök gürültülerinden. Beklediğim bir yokluktu seninkisi de. Öyle ki boynum kıldan incedir sevdanın karşısında.
Dedim ya endamını gördüğüm gün vazgeçmişim kendimden. Ondandır ki endamına gelsin bütün acılarım. Artık endamınadır bütün yanmalarım.
