Kimsesiz bir yüreğe ev sahipliği yapıyor bedenim son bir kac asırdır. Duyduğum her ayak sesine umutlanıyorum.
İcimin kıpır kıpır olduğu sabahlara acılmıyor artık gözlerim.
Ellerim bütün insanlığa haram ve seni bekliyorum ben. Her sey yerli yerinde sanılır oysa ki. İctigin son kahvenin bardagnı yıkamadım da ben.
Gururlu bir kadınım ve gidisin en fazla öldürür bedenimi.
Sensizlik ölü bir bedende yaşamaya devam eder ve cicek acar belki icimde.
Öfkem ve icimin dinmeyen yokluk atesi sana degil sensiz gecen zamanlarımadır.
Unutmayı unutturdugun bir kadına ögretiyorsun simdi yoklugunun zirvesini.
Sensizlik alıkoymuyor beni yazmaktan. Acım doruga ulasmamıs demekki.
Oysa saclarından öpmüstüm ben. Böylesine bir gidis yakısmadı yüregine. Güldügünde yanagının kenarında olusan cukura yuva yapmak ve sac diplerinde yaslanmayı istemistim hep. Öylesine degil iste ölesiye sevmistim seni ben.
Gittin.
Sen gittin.
Bir gürültü koptu ve duyulmadı en sevdigim sarkı.
