Autumn Leaves (Türkçe)

Final

Evet, sonunda paylaşabildim. Şimdi çoğunuzun ne, final mi? Niye haberimiz yok? durumunda olduğunu düşünüyorum. Haklısınız. Autumn Leaves yazın başlayıp yazın bitirmeyi planladığım bir hikayeyken, okunma sayısı beni çoşturacak şekilde arttı. Ben de hep uzatmak istedim. İşte, uzata uzata da bu kadar oldu. 

Bu bölüm için bir aydır beklediğinizi biliyorum. Fakat inanın, final kurgum yoktu. Günlerce kurgu düşündüm. Değişik bir şey olmasını umuyordum. Bulamadım. Sonra dedim, bu hayran hikayesi Büşra? Zorlamasan kendini? Ama zorladım işte. Ki, bulamadım. Ama yazdım bir şeyler. Autumn Leaves'in finali, bence yazdığım en iğrenç bölüm. En iğrenç final diyemeyeceğim; çünkü bu zamana kadar hiçbir hikayem final yapmadı. Bu yazdığım ilk ve en iğrenç final bölümü sanırım. Aslında, şanslısınız ki, final yazabildim. 

Autumn Leaves bitti, ama internetim yok diye bir durum atmıştım, belki görmüşssünüzdür. O durumdan sonra, internetimin gitmesinin ilahi bir işaret olduğunu düşündüm ve yazdığım bölümün hepsini silip başladım yeniden yazmaya. İnanın, hiç içime sinmedi. Şu an bile, sizi hayal kırıklığına uğrattığımı düşündüğümden oturup ağlamak üzereyim. Bir de, en sevdiğim hikayelerimden biri bitti bunun da etkisi var tabii. 

Yine çok uzattım ama final bu ya. Katlanın bana, bu yazıyı okumadan da geçmeyin. 

Hepinize çok çok fazla teşekkür ederim. Okumak için kütüphanesine atana, okumaya başlayıp bırakana, okuyup heyecanla bölüm bekleyenlere, hepinize, ayrı ayır teşekkür ederim. Bölümlere yaptığınız o güzel yorumlar, inanın ruh halimi değiştirdi her zaman. Sizin sayenizde mutlu oldum. Hatta belki de yazmayı Autumn Leaves'den sonra daha da sevdim. Şimdi, okuyacak kimler kaldı bilmiyorum ama umarım düşündüğüm kadar hayal kırıklığına uğramazsınız. Tek tesellim, bölümün 15 word sayfası uzunluğunda olması. Her ne kadar bu 15 sayfa, boş olsa da, okuduktan sonra off, çok kötüydü demenizi istemiyorum. 

Neyse, ben ağlamaya başlamadan bu yazıyı bitirsem iyi olacak. 

52 bin olan okunma sayısı için teşekkür ederim. Bana katlandığınız için teşekkür ederim. 
Okuduktan sonra, bol bol yorum yaparsanız, çok çok mutlu olurum, bunu da böyle bilin. :D 
Eğer aklınıza takılan, benim açıklamayı unuttuğum bir şey varsa, mutlaka sorun elimden geldiğinde yanıtlamaya çalışacağım. 
Ayrıca, sizleri ve özel olarak Pandamı, Berfo'mu ve Elf'imi kocaman öpüyorum. 
İyi okumalar! 

Autumn Leaves - Final

Zayn hayatıma girene kadar, hayatımda tekrar tekrar yaşamak istediğim hiçbir olay olmamıştı. Öylece yaşıyordum. Her zaman inek bir öğrenci olmuştum, arkadaş ilişkilerim iyi değildi. Ki Bradford’a taşınıp yepyeni bir çevreye girmemin nedeni de buydu. Aslında, Bradford’dan önce okuduğum okulu seviyordum, sahiden de. Fakat sonra felaketler birbiri ardına sıralanmıştı. Şarkı söylediğimi tüm öğretmenlerimiz gibi müzik öğretmenimiz de biliyordu. Yıl sonu yapılacak bir gösteride yalnızca bir parça söylememi istemişti. Asla öğretmenlerime hayır diyememiştim. Kabul edip o güne aylarca hazırlanmıştım, ki annemin desteği çok fazlaydı. Gösteri günü her şey birbirine girmişti. Vücudum heyecandan titremiş, sesim de tıpkı vücudum gibi titrek çıkmıştı. Bir süre sonra şarkının sözleri birbirine girmiş, sahnede kekelemeye başlamıştım. Bu da yetmemiş, şarkıyı söylemeyi kesmiş, yere çöküp ağlamıştım. Hayatımda bundan daha beter bir anım olduğunu hatırlamıyordum.

Böyle bir sebepten dolayı okulumu, hatta yaşadığım yeri değiştirmem biraz mantıksız görünebilir. Ama lise ergenlerinin davranışlarının farkında olduğunuzdan eminim. Beni ne zaman görseler dalga geçmişler, yemek sırasında bile aşağılamak için söyleyecek sözcükler bulmuşlardı. Bunları umursamamıştım. Ama bir süre sonra, öğretmenlerin bazılarının da ağzına sakız olmaya başlamıştım, ve bu bardağı dolduran son damla olmuştu.