BİRKAÇ KELÂM

BİRKAÇ KELÂM √1

Sokağın sonuna doğru gelmiştim. Annemin iyi bir mesleğin olsun, diye başlayan, diğer insanların devlette bir yerin olsun, cümlelerinin, geçmediği tek yer hayallerimizdi.
Hayaller hayatlar, diye söylenen şu cümle gerçekten ikide bir gerçeği suratımıza vuruyor, hem de hiç gocunmadan.

Her zaman ki gibi hayallerimi aklımdan geçiriyordum. Lâkin ben hâlâ umudumu tüketmemek için diretiyordum.

Hayalimde; Çarşafı Şerifim ile tüm İslâm âlemine, tüm insanlara yardım eden biri idim. Elimde kalemim, masada kağıdım yine yazıyorum. Acı kokan, huzuru dolaşan ve bazen de hüzün ve elem dolan sayfalar olacak. Lâkin yazmak lâzım önce...

Sokağın sonundaki marketi geçerek ileride ki parka gittim. Her zaman ki banka oturdum. Gözlerimi kapattım. Etrafımdaki tuhaf bakışları umursamadan. Muhtemelen deli olduğumu sanıyorlar. Umurumda mı? Tabiki hayır.

Ben çoğu hayalimden sırf insanlar ne der? diye söyleyen annemden dolayı vazgeçmiştim.

Bir gün yetimhaneye gitmek isterdim. Onlar gibi yetim olmayı bile. O acıları paylaşmayı isterdim. Onlar gibi çekingen, utangaç ve masum olmayı da.
Çantamı açarak içinden her zaman ki gibi lacivert defterimi ve kalemimi çıkardım. Defterimin kabına baktım, bu defteri de almam bi hayalim içindi.

Acılarıma, hüznüme, umutlarıma, hayallerime ortak olmuştu. Bu defteri ölene kadar da saklamak istiyorum. Onu ilk bulan, içini ilk okuyan, canparçam olsundu...

Elimdeki defterin kaldığım sayfasını açtım. Mavi tükenmez kalemimin ucunu açarak başladım yazmaya...

Sağ üst köşeye rastgele tarihi attım.

Esselamun Aleyküm günlüğüm.
Bugün de senin ile hasbihal yapmak nasip oldu. Elhamdülillah.
Bugün kırgınlığımı yazmak istiyorum. Darılma olur mu?
Derin bir nefes aldım.
Yazmak ilk defa bu kadar zor geliyor.
Yaşadığım çok şey var. Tatmadığım da onca tat var.

Ne çok acı varsa silmek istedim şuan.
Acıyı tatmamalıydı küçük yürekler.
Bir saniyede ne kadar yetim varsa
Ne kadar kırgın varsa
Hepsini unutturmak istedim.
İstedim lâkin olmadı.
Yapamadım, yapamadık.
Kirlenmiş katı kalpler vardı.
Biz ki
Kendi yaralarını saramayan serçeler
Biz ki
Kalpleri yumuşatmaya yetemeyen yetimlerdik.
Gözler hep bizi görmez yetim yürek
Bizler ki kör olmayandık.
Acılara
Bize gelince gülüp geçen
Amma sana gelince merhem arardık.
Biz masumluğunu kendi elleri ile silmeyen
Çamura bulaştırmayandık.
Bizler sendik.

Daha yazmak istiyorum lâkin yüreğimi sığdıramamaktan korkuyorum...

HakUmmu

ronniyyaa Bölüm ithafim, sevgili dostuma