Allah herşeyi bilendir, bunu unutma.
Saat sabahın yedisi. Günler çabuk geçiyor. Bugün pazartesi. Elimde kağıt kalem yazıyorum.
Sıkıntılarımız omuzlarımıza ağır gelmekte. Kamburluğa yol almış o halde.
Gece zifiri dercesine karanlıktı. Ay bile yetemedi karamsarlığımı aydınlatmaya.
Ruhen ölüşümün kaçıncı yılında olduğumdan bihaberim şu günlerde.
Ahir zamanday mışız. Ondan böyle ölümler kalımlar.
Mektup yazmak gerek şehitlere.
Allah bizleri görüyor ya, ölümlü dünya.
Bazen sıkıntı çöküyor kalbime. Sanki kalbim çok da büyükmüşcesine kötüce yer kaplıyor. İnsan evladı gibi, kemiriyor bulunduğu yeri.
Sızısını hissetmekteyim. Kabuk bağlamıyor yaralar. Acı her geçen gün taze.
Ölüm kalım savaşı bu.
Ölmemek için defalarca yaşamak gerek. Ruhen ölüşümün kaçıncı yılındayım, bilmiyorum.
Ölüm yaşım benden büyük.
Saatler ilerliyor, yapraklar dökülüyor, onların değil de en çok;
BENİM CANIM YANIYOR...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİRKAÇ KELÂM
PoetryHissizlik var bu satırlarda, tükeniş var. Susmanın pişmanlığı, yakıp kavuruşu var. 23.10.2016
