İnsan neden hep hasretti birilerine?
Vuslat neden bu kadar umutsuzluktu…?
Koca bir soru işareti var zihnimde.
Yıprandım.
Biraz sararıp, belki soldum…
Yorgundum.
Yordular.
Ve ben sadece sustum…
Demez mi şair; “Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler, ağzına dolar insanın… Sussan, acıtır… Konuşsan kanatır…”Konuştum, savundum. Kanattılar yaralarımı.
Şimdi ise ben verdim kendi cezamı…
Susuyorum.
Elbet hakkımı soracak el-Müntekim.O zaman görecek zalimler…
HakUmmu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİRKAÇ KELÂM
PoesíaHissizlik var bu satırlarda, tükeniş var. Susmanın pişmanlığı, yakıp kavuruşu var. 23.10.2016