Birkaç gülüş silindi hatrımda.
Ben bugün ağladım.
Farkında değildi annem.
Ben her gece yatmadan ağlardım.
Kardeşimin hevesle alıp
Tavana yerleştirdiği yıldızlar altında
Bir saat düşünür akan yaşlara engel olmadan
Bir saat ağlardım.
Sonra gözlerim yanar ve uyumaya çalışırdım.
Tabi ki bir yarım saat çalışır sonra uyurdum.
Benim suçum değildi.
Ben ihanet etmezdim.
Uyku gelirdi ben git demezdim.
Şimdi yine yatağıma uzanmış
Dolu gözlerimle önümü görmeye çalışırken
Klavyede parmaklarım.
Sen görmüyorsun Baba.
Bir Allah görüyor
Hoş o da Hayrı veren
O' na sitem etmem
Yine sana olan hıncımı klavyede zifiri karanlığa sürüklüyorum.
Ah be!
Ben ne zaman böyle oldum!Tam tamına sensiz 188 gün.
Yine gelemedin. Affet Baba. Ben de sana sığınacak bir vefa kalmadı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİRKAÇ KELÂM
PoesíaHissizlik var bu satırlarda, tükeniş var. Susmanın pişmanlığı, yakıp kavuruşu var. 23.10.2016