15 yaşlarında olan insanlar ne sıkıntı çeker bilmem. Ben bildim bileli babamı beklerim. Babam velim olarak gözükse de annemin katıldığı toplantılardan ötürü artık okul kağıdında ismi silinen adam. Ondan en çok şikayetim bize değil de herkese ayırdığı vakitti. Ben babamın bizsiz geçen saniyelerini kıskandım ömür boyunca. Babam herkese yardım etmek ister. Kalbi geniştir. Cami yapar babam. İnşaat ustasıdır. Bir zamanlar namazda kılardı. Bıraktı. Annem anlatır şaşarım. Görmedim hiç namaz başında. Babam. Herkesin nerdeyse tanıdığı ama bizim en az gördüğümüz adam. Cami yapıp camiye gitmeyen adam. Binamızda çiğköfte günleri yapıp binadaki insanları kaynaştırmaya çalışan adam. Benim babam. Benim yaşlarımda omuzlarında yük taşıyan adam. Benim babam kimsenin tanıdığı o adam değil. O benim babam. 10 yaşlarında kapıda bekleyen çocukluğum. Onu özler şimdi kalbim. Babam. Cam önlerindeki özlem şimdi. Benim babam bu evin direğiydi. Şimdi bu ev neden enkaz altında be Baba!???
Okulda bir kaç hoca var. Bana geleceği güzel bir öğrenci gibi bakar. Bilirim Baba. İmtihandır. Ama omuzlarım çöktüyse suç benim mi???
Ah be Baba! Canım acıyor. Gözlerim ağlamaktan yanıyor. Seni özlüyorum Baba!!!
02.01.2017
HakUmmu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİRKAÇ KELÂM
PoetryHissizlik var bu satırlarda, tükeniş var. Susmanın pişmanlığı, yakıp kavuruşu var. 23.10.2016
