Yokluğunda yokluk çektiğimi bilseydin gelir miydin?
Küçük çocuklar eğitilmeden bir şey bilmezler.
Ben küçükken nefret etmeyi öğrendim.
Sevmeye çalıştıkça nefret ettirilmesini.
5. Sınıftım.
11 yaşlarında.
Bir insan ne kadar nefret ederse o kadar nefret ediyorum.
Çocukken kalbime ekildi nefret tohumları.
Ben sürekli kaybettim.
Sevmeye olan inancımı yitirmek üzereydim.
Bileklerime camı dayadığımda daha
11 imdeydim.
Şu menfaatçi insanların arasında ne kadar iğrenebilirse insan o kadar iğrendim insanlardan.
O kadar tiksindim.
Ne kadar sevebilirse o kadar inat edip sevmeye yöneldim.
İnsanlar neden çıkarcı bu kadar?
Neden bir arada mutlu yaşayamıyorlar.
Oysa...
"Ah oysa bir yaşasalar." diyorum.
Bunlar hep hayal diyor birileri.
Yaşayamıyoruz.
Yaşatmıyorlar.
Üzgünüm. Üzdünüz.
HakUmmu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİRKAÇ KELÂM
PoetryHissizlik var bu satırlarda, tükeniş var. Susmanın pişmanlığı, yakıp kavuruşu var. 23.10.2016
