ELF

Chapter 3

Chapter 3

What to expect? Last day of school this year. Kuhaan na rin ng card this next week at after no'n, enrollment kaagad. Mabilis lang talaga ang panahon, so why don't you just enjoy everything you have right now. Kaya ako, kahit wala akong mga kaibigan nagagawa ko naman lahat ng gusto ko, nakakatawa ako kahit walang kaibigan, walang problema, kaya ko naman talaga mag-isa kasi there's a family you had when you will go home. Maraming bagay para sumaya ka pero sabi nila...

  When you with your friends, all you had to do was to laugh and enjoy everything because you had no reasons to be afraid and lonely being with them. Pero hindi ko naman pinaniwalaan 'yon, bakit masaya naman ako kahit wala akong kaibigan. I had the best way to escape the reality is to read books. That's the best way.

  Ngayon ay dahil wala na rin namang ginagawa sa school ay minabuti ko na lang din naman na sa library na lang tumungo. Tahimik at libro lang ang magiging kasama ko. Nabili ko na rin pala 'yong na gusto ko, 'yong libro na nabasa dahil sa orange juice ay hindi ko na natuloy basahin dahil nawalan na talaga ako ng gana kung pwede ko nga lang ipa-palit 'yon sa bookstore na pinagbilhan ko ay ipupunta ko na kaagd 'yon doon pero syempre hindi nila gagawin 'yon at baka makakuha pa ako ng sagot na, 'Ang careless mo kasi kaya natapunan 'yan ng juice.' Hindi man 'yan ang magiging sasabihin pero siguraod ako gano'n din ang kakalabasan kaya no choice kund bumili na lang ako ng bagong babasahin.

  "Hello, Jacob." Nanlaki ang mata ko dahil narinig ko na naman ang boses niya.

  Nang dahan dahan ko naman siyang nilingon ay nakatingin siya sa akin na nakangiti pero agad akong umiwas nang tingin sa kanya at niligpit ang lahat ng gamit ko, at tumayo sa kinauupuan ko at tutuloy na sana palabas ng library pero sinusundan talaga niya ako.

 "Jacob, ano ba? Bakit k aba lumalayo?" napahinto naman ako sa sinabi niya at humarap ako sa kanya.

 "Don't come near me, so you won't get mad. Don't ever try to be friend with me 'cause I will ignore you all the time. Don't ever follow me cause I don't know you." Saka ko siya tinalikuran at naglakad pero rinig ko pa rin ang foosteps niya na malamang ay sinusundan ako.

 "Ang sakit mo naman magsalita." Hindi ko siya pinansin. "Ganyan ba talaga kapag loner ang isang tao?"

  "It's none of your business." Singit ko sa kanya.

  "Yes, you're right Jacob. But please take it to your mind that no matter what happen, you can't be like that forever. You'll have your friends. Matigas ka man ngayon, lalambot din ang puso mo pagdating sa mundo ng pagkakaibigan. Siguro ngayon walang sense ang mga sinasabi ko sayo dahil hindi mo naman talaga mage-gets kung ano ang true definition ng kaibigan, hindi ako nagagalit, Jacob ha? I'm just trying to say what you had to realize. Sige, balikan mo na lang ako kapag buo na ang isipan mo sa mundo ng pakikipagkaibigan." All the time nakayuko lang ako sa mga sinasabi niya. Tinamaan ba ako? Medyo. Kainis! Kasi Oo. Parang pinamukha niya naman sa akin na kaibiganin ko siya kasi loner ako.

 But hey, no way.

  Pero nang lingunin ko ang likuran ko ay walan na siya doon, napakibit balikat na lang din naman ako dahil ang weird niya talaga. Pagkatapos pala nang sabihin niya sa akin na thanks for accepting my friend request ay agad ko naman siyang binura as friend ko sa facebook at muntikan ko na ngang i-block eh pero hindi ko ginawa kaya ayos lang na unfriend ang ginawa ko.

  Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad palabas ng school. Wala namang bago, as usual, bawat araw ko hindi naman nagbabago. Sa tuwing magbabasa lang ako ng libro parang doon lang ako napupunta kung saan saan. Friends? Kahit wala naman sila, mabubuhay ako eh.