When I See You Again

Kabanata 15

Kabanata 15: Nasa kanya ang puso ko.

Lumabas ako nang OR habang nakataas ang dalawang kamay. Dumeritsu ako sa loob nang CR na para sa mga doktor na tulad ko at maingat na tinanggal ang suot kung gloves, at tinapon ito nang maayos sa basurahan na para dito.

Sunod kung tinapon ang suot kung gown na ginagamit pang operasyon. May mga talsik ito nang dugo. Tinanggal ko din ang suot kung mask at ang opearating hat. Nag-inat-inat ako. Inabot ko ang kaliwang bahagi nang aking likod gamit ang aking kanang kamay, saka ito sinuntok-suntok. Nakakangalay! Nakakapagod!

Naghugas ako nang kamay , lumabas at dumiretsu sa aming opisina. Pabagsak akong umupo sa aking swivel chair. Inangat ko ang aking ulo at napapikit.

"Ow! How was it?" Rinig kung tanung ni Macky.

"Six hours being in the operating room?... " Binuksan ko ang aking mata at nilingon siyang ngayo'y ngumingiwi. "...masaya." Nakangisi kung sagot. Ayaw na ayaw niya talaga sa Operating Room!

This is my three years being a doctor. I spent my two years abroad, in New York. And I just came home last year. I mean, We, Macky and I, been here for a year now.

From my first year, takot din akong sumalang sa OR, tulad ni Macky. But in my second year, wala akong nagawa.

Nasa New York pa kami noon. Gabi noong may sinugod na malubhang lalaki sa hospital na pinagtatrabahuan namin. Critical. Kailangan operahan agad. And it's happen that it's only me and Professor Lim who wasn't busy that time. 'Yung iba ay may ginagawa, kaya wala akong pagpipilian. Sinalang ako sa OR nang oras na 'yun. I can still remember how afraid I was that time. My hands were trembling. My body shaking. Panay ang punas nang nurse sa pawisan kung noo. I was too nervous. Buhay ang pinag-uusapan dito. I almost cried because I felt so useless that moment. But my professor held my hand. And in he encouraged me. His words motivated me... a lot.

"Who will going to save him if you are this afraid? Don't be afraid. I know you know how to do this. Just remember, your holding now the life of this man here. His safety is in your hands. Trust yourself. Take away all the negatives thought. You can do this, Keziah! You can save him."

My professor was known to be strict, low-temperd and known for his sharp-tounge. Ayaw na ayaw niya sa mga taong nagkakamali, duwag. Kaya nung pinangaralan niya ako during that opearation.. calm and sincere... gives something to me. I bacame motivated. Iyak ako nang iyak matapos ang operasyon na 'yon. It was succesful. And it was started there.

"For sure supaaah nakakapagod 'yun, bessy." Umismid siya. "Di ko 'yun keri!" Aniya.

Yes! Sobrang nakakapagod. Of course. Being inside the OR is too much difficult and pressure! Minsan umaabot nang dalawa, tatlo o may ibang isang araw talaga sa loob nito. Pero bilang doktor, hindi mo kayang i-explain 'yung saya tuwing nagiging successful ito. Iba 'yung feeling. Nakakalimutan mo 'yung pagod. Coz your sacrifise, was worth it. And for my past two years of doing it, thank God, my surgeries was all successful.

"Whatever, Macky!" Ani ko at inabot ang aking batok at hinilot ito. Napatingin ako sa urasang nakasabit sa aking lamesa. It's 6:15 in the evening. Hindi ako nakapaglunch kaya pana'y reklamo na nang mga alaga ko sa tyan.

"Kumain ka na, Macky?" Tanung ko habang sinusuot ang aking bracelet. Hinding-hindi ko 'to makakalimutan.

"Nah. I waited for you."

Nilingon ko siya. "How sweet of you. Let's go? Im starving....very much."

"Let's go. I'm kinda hungry din you know."

Sabay kaming lumabas nang opisina ni Macky at dumeritsu sa cafeteria. Kumuha kami nang tray at pumili nang pagkain. Nang matapos kami ay agad kaming naupo sa bakanting lamesa. Agad kung sinunggaban ang aking pagkain.

"Ang ganda. Ang lakas nga lang kumain." Utal niya.

Tinitigan ko siya nang masama. "Whatever. Gutom ako."

"Psh. Buti pa ako, maganda na, mahinhin pa. Total package. Ganern!."

Uminom ako sa Juice ko nang may matamaan ang aking mga mata. Agad akong ngumisi. "Macky, si Mela oh." Nginuso ko ang doctor na kasing edad lang din namin na nakaupo di kalayuan sa aming pwesto.

Umirap siya. "Paki ko?" Mataray nitong sinabi.

Pinanliitan ko siya nang isang mata. "Suuus." Tinitigan ko siya. "Alam mo ikaw. Sayang ka, e. Sayang 'yung lahi, bes." Naiiling kung sinabi. Totoong gwapo si Macky. Maputi siya na may matangos na ilong. Manipis na labi at may kakapalan ang kilay. He has the good height and body built---lalaking-laki. Wag mo nga lang pagsalitain! Kaya hindi na ako magtataka kung may magkagusto sa kanya. Like Mela. Patay na patay kay Macky. Hindi siya naniniwalang bakla ito.

'Noong una ay hindi niya ako gusto. Nagagalit siya sakin tuwing nakikita kaming magkasama ni Macky. Natatawang isipin na pinagseselosan niya ako noon. Kaya isang araw, she comfronted me. Na ayaw daw niyang nakikita akong lumalapit kay Macky. Kaya ayun, in-explain ko sa kanya na magkaibigan kami ni Macky, mula bata pa. Nabestfriend ko si Macky. Simula 'nun ay naging okay kami kahit na halata namang plastikan. And Im telling you, nagkaboyfriend 'yang si Macky sa New York kaya lang niloko siya.

"Kinikilabutan ako sa mga sinabi mo, Iah, a." Tinaasan niya ako nang kilay. "Hindi mo naman siguro 'to sinabi kasi may feelings ka na sakin?" Naismid ako sa sarili kung laway.

"Sorry, Macky. But dream on." Natatawa kung sagot.

Inirapan niya ako.

"Babae ako, Iah. At lalaki ang hanap ko. Hindi ako pumapatol sa mga chaka." Aniyang nagpatawa sa'kin.

"Wait, bessy."

"Mmm?"

"Alam mo ba o naaalala pa ang buong pangalan ni Ivan?"

Natigilan ako sa pagsubo at nilingon siya. Totoo niyang pangalan? Umayos ako nang pagkakaupo at umiling. Hindi ko alam. Tanging Ivan lang alam ko sa kanya. Ngayon ko lang napagtanto na hindi ko nga pala alam. Hindi ko na natanung. Hindi na kasi 'yun naging mahalaga sakin nang mga panahon na 'yun. Ivan is enough. Nakakalungkot lang isipin na hindi ko nga pala siya ganun kakilala. Aside from being Ivan na nakikita at nakakasama namin, aside for being a varsity that he told me, wala na akong alam. I know he's rich but he didn't confirm it. And the rest, wala na akong alam. Dahil siguro pinili kung wag magtanung 'nun.

"Hindi mo alam?"

Bumuntong-hininga ako at umiling. "Hindi na kasi 'yun naging mahalaga sakin 'nun, Macky. Kaya hindi ko na natanung." Paliwanag ko.

"Kasi presenya niya lang, sapat na diba?" Nakataas-ang kilay niyang tanung at ngumisi.

Napakagat ako sa labi ko. "Well..."

Tumawa siya. "You're reaction towards him is still the same way back. Siya pa rin." Umiling siya sa kanyang huling sinabi at uminom sa kanyang juice.

Nagpakawala ako nang malalim na hininga. "W-why suddenly asked, Macky?"

"Oh. Lastly kasi madami akong naging kliyente na ang pangalan ay Ivan." Nagkibit-balikat siya. "Dahil hindi mo naman alam. Hindi natin machi-check." Macky is a skin specialist.

Bumalik ang familiar na kaba sa aking dibdib. Hearing it gives me hope. "But I doubted if he's one of them. Siguro naman makikilala ko pa siya kung sakaling makita ko siya....kung hindi na nagbago ang itsura niya." Nangalumbaba siya. "Ano na kaya itsura niya ngayon?" Wala sa sariling tanung nito.

'Yan din 'yung isa mga tanung ko, Macky. Sana'y alam ko kung ano na ang itsura niya matapos ang mahabang panahon. If he change or remain. Kung tumangkad lang ba siya at naging matured, o kung ganun pa rin siya sa naalala ko sa kanya. But one thing for sure, my heart will recognize him. Coz after all those years, siya pa rin. I've tried to love someone, to be in a relationship but still... My hearts only wants him. Only him. Dahil nasa kanya ang puso ko. Dala-dala niya. And I hope, thirteen years is enough, and fate will let us see again.

Haayss....