When I See You Again

Kabanata 34

Hindi mawala-wala ang ngiti sa'king labi habang ako ay nananalamin, habang iniisip na may surpresa sa'kin si Ivan. Nang sabihin niya ito kagabi, hindi na ako makapaghintay!

I put a little foundation and little amount of pink lipstick. Nakadungay ang mahaba kung buhok na medyo kinulot-kulot ko kanina. Wearing a simple white dress just above the knee and a red stiletto heel. Isang beses ko pang sinulyapan ang aking itsura, nang makontento, ready na ako para sa dinner date namin ni Ivan!

Lumabas ako nang aking unit na may kinakabahang dibdib. I don't know but I feel strange now. Hindi ko matukoy, kung dahil ba ito sa excitement, o dahil kinikilig ako o... Urgh! This isn't our first day na lumabas, but first dahil mukhang formal ito ngayon, I think?

Tumunog amg cellphone ko sakto nang makapasok ako sa aking sasakyan.

Mabilis na gumuhit ang ngiti sa'king labi.

"Hello?"

[Hi! Kumusta?]

I heard him chuckle. Napakagay ako sa labi ko.

"Good?"

[Papunta ka na ba?]

"Yes. Actually, paalis na ako ng building."

[Really? I can't wait to see you,]

Naku, Ivan! Kunting push nalang, magkikita na tayo. Err..

"Me too"

[Drive safety okay? I'm just here, waiting for you,]

"I will,"

[I love you,]

I smile. "I love you, too."

Nang binaba ko ang aking celphone, doon lang ata ako nakahinga nang maluwag, nang maayos! Ngayon ko lang napansin na halos hindi na pala ako humihinga kanina habang kausap siya! Jesus, please guide me. Nakakalunod ang pagiging sweet niya. Hindi na tuloy ako makapag-antay na makita siya.

-

Nagulat ako sa haba ng trapik. Masyadong mabagal ang pag-galaw ng mga sasakyan. Every now and then ay chinicheck ko ang aking cellphone. Baka kasi tumawag si Ivan o magtext dahil lagpas na ako sa oras nang aming napag-usapan.

"Oh My God," sambit ko, nang makita ang sanhi ng trapik. May banggaan pala! Isang truck laban sa isang motorsiklo. Halos hindi na maitsura ang motor. Halos magkalasog-lasog na mga parti nito. At halos walang namang nangyari sa truck!

Dumapo ang mata ko sa isang lalaking nakahandusay sa semento. Naliligo na ito sa sarili niyang dugo. Halos palibutan na siya ng mga taong nanonood!

Wala pa 'yung ambulansya! Baka mauubusan nang dugo 'yung lalaki.

This is a call of duty.

I grab my stethoscope and run towards the injured man. Pero hinarangan ako nang pulis.

Pinakita ko sa kanya ang aking ID. "Doctor ako,"

Tumango ang pulis at hinayaan ako makalapit sa duguang lalaki.

Ang pinagpaguran kung buhok ay aking pinusod. Waka na akomg pakialam kung mawala ang artificial na kulot nito. This man here needs me.

Lumuhod ako. I check his pulses. His still breathing. Maingat kong tinapik ang kanyang balikat. "Sir, Sir, can you hear me? Naririnig mo ba ako? Kung naririnig mo ako, buksan mo ang mata mo,"

Paunti-unti ay bumukas ang kanyang mata. Agad naman siyang napadaing.

"I am a doctor. The patient is conscious. Did anyone call an ambulance?" I ask the bystanders.