Luna en Luke (tweeling) worden van elkaar gescheiden. Ze moeten allebei naar een internaat aan de andere kant van het land. Allebei willen ze niet bij elkaar vandaan, daarvoor zijn ze toch een tweeling?
Wat gebeurt er als Luna van school wordt gestu...
"Aaaaaaaaaaaaaaah" Ik ga recht overeind zitten. Ik kijk de kamer rond en zie Luca, Dylan en Tyler. Owh ja, ik zit op een jongens internaat. Mijn ouders hadden dat even besloten. Ik ben scheiden van mijn EIGEN tweelingbroer.
Mijn ouders zijn niet vaak thuis en na 5 jaar besluiten ze om ons naar een internaat te verplaatsten en het ergste is, we zitten niet bij elkaar! Luke zit in een gemixte en ik in een jongens internaat, als enigste meisje!!
Het internaat van Luke is aan de andere kant van het land, hoe durven ze ons dit aan te doen. We zijn toch niet voor niks een tweeling. Ik hoop dat hem niks overkomt. Laat ik je alles vertellen van wat er is gebeurt in de afgelopen week.
1 week terug
"We zijn weer thuis!!" Ik pak mijn koffer en til hem naar boven. Ik doe mijn kamerdeur open, trek mijn koffer naar binnen en ga op bed liggen. "Bed! Wat heb ik jou gemist!!" zeg ik overdreven. "Haha, praat jij tegen je bed?" "Ik wil privacy!!" roep ik lachend. Luke lacht ook. Ik ben blij dat HIJ mijn tweelingbroer is en niet iemand anders.
Hij komt naast me op bed liggen. "De vakantie was echt heel erg leuk, vooral met mijn twinnie!!" "Ik ben altijd leuk, duh. Nee grapje, het was echt heel leuk. Lekker survivallen!!" zeg ik vrolijk. Hij knikt. "En nu ga ik mijn koffer uitpakken dus moven Luke." zeg ik op een bitchy toon.
"Haha, HEEL grappig, maar ik ga al hoor." zegt hij bedroefd. Ik glimlach. Luke is een klein sukkeltje, maar wel mijn sukkeltje. Hij loopt mijn kamer uit, neemt zijn koffer mee, die nog op de gang stond en loopt naar zijn eigen kamer.
Ik maak mijn koffer los en vind er een briefje in. Er staat op:
Lieve dochter,
Dit is niet zomaar een briefje, maar een hele speciale. Wij, als ouders, zijn niet zo vaak thuis en dat spijt ons enorm. Daarom sturen we jou naar een internaat, een jongens internaat. Luke wordt naar een gemixt internaat gestuurd omdat er voor jou geen plek meer was. Het spijt ons enorm, maar het kan niet anders. Je vertrekt over een week.
Groetjes je ouders
"Luke, heb jij ook zo'n briefje van papa en mama in je koffer?" vraag ik terwijl ik naar hem toeloop. "Ja." is het antwoordt terug. Waarom? Net nu we zo'n sterke band hebben, moeten papa en mama het weer verpesten. Ik zie dat Luke tranen in zijn ogen heeft. Ik begin te huilen. Ik kan het gewoon niet meer aan.
Luke loopt naar me toe. "Ik vind het ook niet leuk, maar we gaan toch samen naar het internaat?" Ik schud mijn hoofd en laat hem mijn briefje zien. "We zijn een tweeling, we horen bij elkaar te zijn en niet bij elkaar vandaan." Ik geef hem een knuffel.
We lopen naar beneden. Daar ligt nog een briefje. Er staat op:
Lieve Luna en Luke,
Sorry dat we het jullie zo moesten vertellen. We zijn op zakenreis en zijn deze hele week niet thuis. Je mogen eten wat jullie willen en allemaal leuke dingen doen, het maakt ons niet uit. We beseften te laat wat we hebben gedaan en wouden het terugdraaien, maar dat kon al niet meer. Het spijt ons.
Tot ziens
Een paar dagen later staan er 2 auto's voor de deur. Eentje voor mij en eentje voor Luke. We hebben onze koffers al ingepakt en afgegeven. We hebben allebei een reserve sleutel van ons huis.
"Nu moeten we echt gaan. Zussie, ik ga je heel erg missen, weet dat. We gaan iedere dag skypen, bellen, appen en facetimen. Het komt allemaal goed, dat beloof ik." Ik knik. "Nou, tot ziens, broertje. Ik had niet gehoopt dat dit ooit nog zou gebeuren, maar het gebeurt toch echt." We geven elkaar een knuffel. "Hey, duurt dat nog lang of hoe zit dat." Ik kijk naar de auto's. "We moeten maar eens gaan." zeg ik zuchtend. "Ik hou van je!" "Ik hou ook van jou, vergeet dat nooit!"
Ik loop naar de auto en kijk hem nog een keer aan. Daarna wend ik mijn blik af en stap in de auto. Luke doet hetzelfde. We rijden weg, weg van huis, weg van mijn ouders, weg van school, weg van bekenden en weg van mijn tweelingbroer. Gelijk begin ik te huilen. Ik wil terug, terug naar Luke.
En ja, nu zit ik hier. Tussen de jongens. Mijn kamergenoten zijn heel erg aardig voor me. Ik werd gillen wakker en nu kijken ze me bezorgd aan. "Sorry jongens, het was niet mijn bedoeling. Ik had een nachtmerrie." en ik begin te snikken.
Dylan staat op en loopt naar mij toe. Hij gaat naast me zitten en trekt me in een knuffel. De andere jongens lopen ook naar ons toe en geven mij ook een knuffel. "Ging het over Luke?" vraagt Tyler. Ik knik en begin weer te huilen.
"Kom maar hier." zegt Dylan en tilt me op en legt hem in zijn bed. We verschuiven de bedden en zetten ze tegen elkaar aan. Luca en Tyler schuiven de bedden ook aan en even later liggen we met zijn vieren in een 'groot' bed.
"We zijn er altijd voor je." zegt Luca. "Dat weet ik jongens, alleen dit is heel erg zwaar. Gescheiden worden van je eigen tweelingbroer, is niet niks." Ze knikken. Ze geven me allemaal nog een knuffel en ik val weer langzaam in slaap.
3 uur later
"Luna, wordt je wakker. We gaan zo ontbijten en dan gaan we lekker voetballen. Kun je al je verdriet en woede eruit halen." Ik knik. "Goed plan, ik ga even douchen en kleed me daarna even aan, ok?" Ze knikken alle drie. Mooi!
Ik loop naar de kast en pak een kledingsetje. Het is een simpel setje want ik moet me straks weer omkleden, omdat we gaan voetballen. Ik zet de douche en stap er even later onder. Als ik er na een tijdje onder vandaan stap, pak ik mijn kleding en trek ze aan. Ik loop de badkamer uit. "Ik ben klaar. Jullie?" Ze knikken en we lopen met zijn allen naar de eetzaal.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
We lopen de eetzaal binnen en iedereen kijkt ons aan. "Wow mensen, een meisje! Ik ben ook maar een mens!" zeg ik. Je ziet dat ze geschrokken zijn. "Ga maar weer door met eten, zo bijzonder ben ik ook weer niet."
We pakken ons eten en gaan zitten. De dag vergaat heel rustig. Eerst gaan we eten, daarna gaan we voetballen en nu lig ik weer in mijn bed. Ik heb net gebeld met Luke. Ik mis hem zooo erg. Waarom ik? Maar ja, het leven is niet eerlijk.
Ik denk de hele tijd aan Luke. Nu val ik bijna in slaap, maar dan hoor ik de deur open gaan en weer dicht gaan. Ik sta op en doe het licht aan. Ik zie...
~*~
Hey mensjes, hier ben ik weer met een nieuw hoofdstuk. Ik ga iedere dag een hoofdstuk plaatsen en niet zolang wachten om een nieuwe te plaatsten.
Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden!
Laat een reactie en een stem achter. TOPP!!! Alvast bedankt.
