Mijn Jongens Internaat?

Hoofdstuk 12

Luna

We zijn net terug in onze kamer en kleden ons nu om voor oud en nieuw. We vieren het (helaas) op school. Ik kon niet naar Luke of naar iemand anders. Ondertussen hebben onze 'ouders' gemeld dat ze niet onze ouders zijn. Onze echte ouders zijn overleden en hun waren goede vrienden van hun en vertrouwden hun om voor ons te zorgen. Vandaar dat ze er toen ook niet waren, want ze moesten weg en zouden nooit meer terugkomen. Best wel jammer. Ik zet er nog steeds mee, maar ik weet niet of... Verder kom ik niet, want mijn telefoon gaat af.

Lukiee (ja, ik zijn naam verandert in mijn contacten)

Lukiee: Hey, ik wil je nooit meer zien! Je hebt mijn leven verpest door mijn twin te zijn. Verdwijn uit mijn leven!

U: Ik ben al weg! Ik zie je toch nooit meer en fijn dat je zegt dat deze 16 jaar niks voor je betekende. Bye Luke!

Lukiee: Mooi dat het duidelijk is.

Hij is nog aan het typen, maar ik blokkeer hem. Zijn nummer laat ik wel staan, je weet maar nooit! Ik ben boos op Luke, deze 16 jaar heeft niks voor hem betekend. We waren zo close, maar het was een toneelstukje. Eerst moet ik haar inpalmen en daarna breek ik haar zo hard, daar wordt ze gewoon bang van. Zou het dat denken? Ik weet het allemaal niet meer. Luca en mijn andere vrienden durf ik nu al helemaal niet meer onder de ogen te komen. Mijn eigen twin wil me weg hebben, wat zullen hun wel niet van me denken.

Ik laat me op bed vallen en staar naar het plafond. Het is helemaal wit, de hele school is bijna wit! Huh, zie ik daar nou een zwart puntje? Ik ga op mijn bed staan, maar ik ben te klein. Ik pak de poef en zet hem op het bed neer en klim er boven op. Ik zou Luna niet heten al ik niet zou vallen, dus ja ik val van doe poef af en flikker van het bed af. Het zal ook eens niet. Ik krabbel omhoog en ga weer op het bed staan en daarna op de poef. Deze keer gaat het wel goed!! Een nieuwe prestatie bereikt!! Het zwarte stukje is groot en ik kan het uit het plafond halen. Het is niet bepaald klein, maar ik pas er helemaal doorheen! Het is een zwarte vlek met een CAMERA?? Er wordt een puzzel in mijn hoofd opgelost. Dat andere zwarte is afluister apparatuur en een camera om mij in de gaten te houden. Wie zit hier achter? Iemand van school of een onbekend persoon? Ik denk niet iemand van school, want dat zou wel raar zijn. Zou ik naar de anderen gaan? Het moet wel, want hoe wil ik anders naar het 'feest' gaan?

Luca die was al vertrokken naar de anderen omdat ik nog in de badkamer stond en nu heb ik alle moed verzameld om naar ze toe te gaan. Ik open de deur en loop naar de kamer van de anderen. Die is aan de andere kant van het internaat dus ik ben ongeveer 2 minuten onderweg. Ja ik weet het, dat is echt heel erg lang. Na een tijdje sta ik stil voor de kamer van de 'jongens'. *klop-klop* "BINNEN!!" Ik open de deur en loop naar binnen. Ik doe de deur weer dicht en kijk wie er allemaal zijn. Iedereen dombo!!

"Hey!" Ik ben echt heel onzeker. Hopen dat ze het niet zien. Waarschijnlijk zullen ze er wel achter komen, omdat ik zo slecht ben in acteren. "Gaat het Luun? Je kan ons alles vertellen, hé! Zit je ergens mee?" Ik knik en pak mijn telefoon. Als ik het appgesprek tussen Luke en mij heb gevonden laat ik het aan ze zien. "Omg, dit wist ik niet. Het spijt me!" "Maakt niet uit Al, iedereen maakt fouten. Jullie gaan nu zeker niet meer met mij om. Ik begrijp het, ik ga wel." "Luun, ben je helemaal gek geworden? Wij gaan je echt niet verlaten, omdat je twin zo naar tegen je doet. Je hebt al problemen genoeg en ik wil geen slechte vriendin voor je zijn. Je kunt altijd bij ons komen als je met iets zit." De rest knikt allemaal. Alle onzekerheid valt van me af. Ik ben echt gerustgesteld door Alice. "Thx, ik hou van jullie!" Ik geef iedereen een knuffel en Luca en kus. "Laten we het nieuwe jaar ingaan!!"

~*~

Hey bitches,

Hoe gaaaat het??? IK BEN MORGEN JARIG!!!!! WHOOOOHOOOOOOOOOOO, FUCK YESS. Oeps!

Ik weet al wel wat ik krijg, maar ik ben nog steeds een beetje zenuwachtig. Morgen vertel ik wel wat ik heb gekregen.

Ik wil een nieuw boek schrijven, maar ik wil even weten wat jullie ervan vinden. Ik presenteer jullie: It Is Just My Life

Madison is een 13-jarig meisje. Ze heeft heel weinig zelfvertrouwen en niemand besluit er wat aan te doen. Totdat Daniël bij haar in de klas komt. Ze krijgt steeds meer zelfvertrouwen en ze vertrouwdt Daniël volledig. Alleen haar ouders hebben hun twijfels.

Nieuwsgierig? Lees dan binnenkort het nieuwe boek It Is Just My Life!!

XX- Madison

Grapje XX- Me