The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 1

District 4

Als ik wakker word lijkt de wereld bijna vredig. Bíjna, als het geen Kiesdag was. Op Kiesdag worden er uit ieder district één jongen en één meisje uitgeloot. Zij moeten de Hongerspelen spelen, de Arena in. De Hongerspelen waren het gevolg van iets wat honderd en één jaar geleden gebeurt is. Er waren eens De Donkere Dagen, waarin de dertien Districten in opstand kwamen tegen het Capitool. Twaalf gaven zich over, de dertiende werd met de grond gelijk gemaakt. Maar toen, zesenveertig jaar geleden, gebeurde er iets in de Arena wat niet had moeten gebeuren. Toen volgde er weer een opstand, die de Districten verloren en toen moest ook District dertien meedoen, aangezien dat District onder de grond weer tot leven was gekomen, in die vierenzeventig jaar. Dat was hun straf, net zo goed als de onze. Sindsdien is het weer vanouds, dat staat in mijn geschiedenisboek. Ik woon in District vier, het visserijdistrict. Ieder District heeft een andere taak en levert iets anders aan het Capitool. De armste onder ons, die in groteske sloppenwijken wonen, hebben niet eens genoeg eten voor hun gezin. Deze mensen kunnen zich voor de Boete ook inschrijven voor bonnen waar ze dan graan en olie voor krijgen en hun namen doen dan vaker mee. Op je twaalfde één keer, dertiende twee, enzovoorts, enzovoorts. Wij, de rijkere, hebben altijd méér dan genoeg voedsel en komen nooit iets te kort. Wij worden al sinds ons zesde getraind voor de Hongerspelen. Onze ouders zijn trots als we meedoen en vele van ons bieden zich aan rond hun achttiende, als ze dan nog niet getrokken zijn. Mijn ouders willen ook dat ik me aanbied als ik achttien ben, als ik tegen die tijd nog niet getrokken ben.

Daarom haat ik Kiesdag zo verschrikkelijk erg. Deze dag is te mooi voor Kiesdag. Het zonlicht dat door mijn raam schijnt laat stofdeeltjes zien, die lijken te dansen in het goud en de lucht is wolkeloos en helderblauw, de bomen staan in bloei en de zee, die achter mijn huis ligt, is azuurblauw. Ik sla mijn deken van me af en stap uit mijn bed. De jurk aan mijn witte paspop aan de overkant van mijn kamer lijkt te glinsteren in het zonlicht, als helder water. Ik doe mijn nachtjapon uit en ik loop naar de badkamer. Daar neem ik een vlugge douche en trek ik mijn ondergoed aan. Vervolgens loop ik terug naar mijn kamer en doe ik de zeeblauwe jurk aan. Hij laat mijn ogen goed uitkomen en het is een fijne zwierige jurk. Bij mijn taille zit een strakke band en daarna loopt de jurk wijd uit. Het zomerjurkje eindigt bij mijn knieën. Er hoort ook een paar ballerina's bij de jurk, met dezelfde kleur als de jurk. Als ik klaar ben met omkleden loop ik naar de visagist van ons gezin, Lola. Ze is eigenlijk een soort grote zus voor mij, ze praat met me over dingen waar ik niet over kan praten met Stefan en ik durf het niet altijd tegen mijn vriendinnen op school te vertellen, bang dat zij het niet snappen. Lola doet mijn make-up en laat mijn ogen daarmee nog mooier uitkomen. Ze vlecht kleine pareltjes door mijn rode haar, het geeft een soort zeemeerminresultaat.

'Het is prachtig Lola,' zeg ik haar en ik loop de kamer uit. Mijn familie zit in de eetkamer uitgebreid te ontbijten, al weet ik nu al dat ik geen hap door mijn keel kan krijgen. Stefan, mijn broer, eet juist alsof het zijn laatste maaltijd hier is. Wat het ook wel kan zijn, zijn naam doet vier keer mee, mijn naam doet twee keer mee. Ik schuif de witte stoel naar achteren en ga aan tafel zitten.

'Goedemorgen vader, goedemorgen moeder. Hoi Stef,' begroet ik mijn familie. 'Stef, je haar, het ziet er niet uit. We hebben een visagist, weet je nog?' Ik kan het niet laten om die opmerking te maken. Stefans lichtbruine haar zit helemaal door de war. Ik vermoed dat hij zijn bed uitgerold is en zijn kleding aangetrokken heeft. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij niet eens in de spiegel gekeken. Mijn vader geeft me een afkeurende blik en ik neem gauw een hap van mijn croissantje.

'Skyler, dat was helemaal nergens voor nodig. Wees niet zo brutaal.' Mijn vader wijst me op de regels, wat hij wel vaker doet. Mijn vader is erg van de regels en beleefdheden, dus meestal let ik op mijn woorden. Maar deze opmerking kon ik stiekem niet laten.