The Hungergames - Sky

Epiloog

'Ben je er klaar voor?' fluistert Dan in mijn oor. Ik knik en kijk naar het voorbijrazende landschap. Bijna thuis, bijna in District vier. Ik heb eindelijk besloten wat ik wil, ik heb toch tijd genoeg gehad om na te denken.

In de Arena ben ik buiten bewustzijn geraakt, maar uiteindelijk dreef ik boven. De afgezwakte stroming bracht me naar de Hoorn en ik bleef erbovenop liggen. Toen ik mijn ogen opende zag ik dat het water uit de Arena liep, alsof iemand er een stop uittrok. Niet veel later verscheen er een hovercraft boven me en die nam me mee naar boven. Blijkbaar zat er veel vergif in de wonden, ik ben daarboven gelijk flauwgevallen.

De dagen erna werd ik opgelapt en helemaal klaargemaakt. Vervolgens heb ik een lang gesprek met Oxion gehad waarin hij me vertelde dat hij trots op me was, dat ik helemaal niet zoveel op mijn vader leek en dat hij blij was dat ik het had overleefd. En daarna kwam het interview met Caesar Flickerman en moest ik mijn hoogtepunten terugkijken. Ze hadden een verhaal over vriendschap gekozen, de vriendschap tussen mij en Melissa. En het einde... met Lizzy, ze hadden het erin gelaten. Ik moest huilen, ik wilde de beelden helemaal niet terugkijken.

En nu zit ik in de trein terug naar District vier. Bijna thuis, eindelijk. Ik moet bijna zuchten van opluchting. Mijn keuze staat vast, ik ga samen met Stefan en Lola en misschien Mariah in de Winaarswijk wonen. Zonder mijn ouders, mijn vader, ik kan het gewoon niet. Na dit alles kan ik dat niet aan. Ik ga iemand uit het Diepe inhuren voor de huishouding denk ik, iets wat mijn ouders een verschrikking vinden. Over Lola hebben ze vrij weinig te zeggen en ik denk dat Lola wel met me mee wil.

Dan, die Danrich heet, legt de laatste hand aan mijn outfit. In District vier zal het warm zijn en ik heb een wit flapperend zomerjurkje aan. De bovenste laag bestaat uit roomwit kant met roosjes, de tweede laag is een dunne witte stof. Ik heb witte ballerina's aan met daaroverheen ook een kanten laagje met hetzelfde printje. Mijn haren zijn ingevlochten, met een twee roomwitte lintjes erdoorheen. Op het station zal veel pers staan die me volgen tot ik de sleutel in het slot van mijn nieuwe huis steek. Zo gaat het altijd. Over een paar maanden is de Zegetoer, maar daar wil ik me niet druk over maken.

De trein mindert vaart en dan zie ik de zee. Het station ligt voor de zee en ziet zwart van de mensen. Ik ga voor de deur staan en als die opengaan stap ik uit.

Eindelijk thuis, denk ik als ik Stefan, Mariah en Lola zie. Daarachter staan mijn ouders. Ik vlieg eerst mijn broer, dan Mariah en dan Lola om de hals. Ze zeggen dat ik het goed gedaan heb en als ik vraag of ik een monster ben zeggen ze van niet. En ik geloof ze.

Mijn ouders geef ik een stijve knuffel en dan haal ik diep adem.

'Mam,' ik kijk mijn moeder recht in haar blauwe ogen aan, 'Pap,' nu kijk ik in zijn lichtgroene ogen, 'Ik moet iets zeggen.' Ik slik, haal diep adem en open mijn mond weer. Ik leg ze uit dat ik met Stefan en Lola wil wonen en dat Mariah misschien er ook bij kom. Dan zeg ik ze dat ik niet bij ze wil wonen.

Mijn moeder hapt geschokt naar lucht en barst in tranen uit. Mijn vader kijkt me verbitterd aan en troost mijn moeder. Nu kunnen ze in ieder geval niet met de eer strijken. Een huishoudster zou ik snel vinden, denk ik.

Samen met Stefan, Lola en Mariah, die besloten heeft bij me te komen wonen, sta ik voor de witte deur van ons nieuwe huis. Ik steek de sleutel in het slot van het huis en stap naar binnen. We maken een zomers drankje en gaan in de tuin op de houten banken zitten. We praten over van alles en nog wat, maar niet over de Spelen.

Al moeten ze me wel duidelijk maken dat ik geen monster ben.

Ik ben Sky. De winnares van de 101 ste Hongerspelen. Ik ben geen monster, maar gewoon Sky.