The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 8

Capitool

De volgende ochtend word ik niet gewekt door Layla, maar door mezelf. Op de digitale klok op het berkenhouten nachtkastje geeft aan dat het kwart voor zes is. Het is me een raadsel hoe het kan dat ik zo vroeg wakker ben, maar het is best prettig. Ik glijd uit bed en schuif de witte kastdeur open. Nadat ik een setje trainingskleding gekozen heb, een kort wit sportbroekje en een groen sporthemd, loop ik naar de badkamer. Ik neem een korte douche en spoel de slaap van me af. Na de douche kleed ik me aan en loop ik naar het balkon. Het is nog best fris, zodat er kippenvel op mijn armen ontstaat, maar ik heb geen zin om al naar de ontbijttafel te gaan, waarschijnlijk zit er toch niemand.

Ik staar naar de stad, die langzaam aan het ontwaken is. Het opkomende zonlicht prikt een beetje in mijn ogen. Het is helemaal niet druk op straat, een enkele felgekleurde auto passeert door de straat en een klein aantal personen laat even hun hond uit. Ik stel me voor hoe het leven zou zijn als ik in het Capitool zou wonen. In wat voor huis ik zal wonen, of ik wel een huisdier zou hebben. Of ik ook een grote verzameling bontgekleurde kleding, make-up en pruiken. Sommige mensen vinden de Capitoolinwoners een verschrikking, met hun kleding en hun accent. Maar ik vind het best meevallen. Het accent is apart, maar lijkt nog wel een beetje op het onze, waarschijnlijk omdat we niet ver van het Capitool zijn. In District twaalf of dertien hebben ze een heel ander accent, maar dat ligt ook aan de andere kant van het land. Ik vind de kleren op zich nog best leuk, niet dat ik zelf ooit zoiets aan zou trekken. Het zijn niet de Capitoolinwoners die ons kwaad doen, zij zijn gewoon daar geboren en hebben daarmee geluk gehad. De regering daarentegen, en ook onze geliefde presidente Cécilia, zijn door en door slecht. Evenals de Spelmakers, want is gewoon ziek om kinderen tegen elkaar op te jutten en dan moeten ze elkaar afslachten. Gewoonweg slecht.

Na een tijdje gepiekerd te hebben sta ik op en ga ik weer mijn kamer in. Het is vijf over zes, dus ik heb nog tijd genoeg. Ik trek de trainingsgympen aan die ik gekregen heb en ik pak dan toch een vestje, omdat ik het een beetje koud gekregen heb. Daarna ga ik de trap af en schuif ik aan de ontbijttafel, waar Mick en Oxion al zitten. Na gisteravond heb ik met beide niet meer gesproken. Boos en gekwetst door Oxions opmerking was ik naar boven gegaan en had ik de deur op slot gedaan. De rest van de maaltijd heb ik op mijn kamer opgegeten. Aan hun plotseling vriendelijk glimlachende, voor zover Oxion dat kan, gezichten kan ik ziend dat ze het over mij hebben gehad. Ik knijp mijn ogen samen.

'Goedemorgen Sky,' zegt Mick opgewekt. Het is dat hij altijd zo opgewekt is, anders had ik het vast verdacht gevonden. Ik pak een broodje uit de mand en beleg hem met een gebakken eitje en wat tomaatje.

'Hoi. Waar hadden jullie het over?' vraag ik zo onschuldig mogelijk en ik neem een hap van mijn broodje. Oxion maakt een onverstaanbaar geluid en haalt zijn schouders op, wat ik vrij vertaal naar "gaat je niks aan". Helaas voor Oxion en gelukkig voor mij, is Mick niet zo subtiel en bovenal eerlijk.

'Oh, we hadden het over jou. Oxion wil dat jij je terugtrekt uit het team, maar ik heb hem gewaarschuwd. Hij zei, net voordat je binnenkwam, dat het misschien toch een goed idee is,' zegt Mick schouderophalend.

Ik neem geïnteresseerd nog een hap van mijn lekkere broodje en trek mijn wenkbrauwen op. Oxion slaakt een zucht en Mick neemt nonchalant een slok van zijn chocomel. Tranen springen in zijn ogen.

'Hè, wat heet!' Hij wappert met zijn handen voor zijn mond en neemt een slok van zijn jus d'orange. Ik grinnik en Oxion kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Ik slik mijn hap door, neem voorzichtig een slokje chocomel en kom dan ter zake.

'Ik moet tóch meedoen met de Beroeps, Oxion?' vraag ik, waarna ik nog een slokje en een hap neem. Hij knikt bijna onzichtbaar.

'Dadelijk, na het ontbijt,' zegt hij kortaf en ik knik.