The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 11

Capitool

Een beetje ongeïnteresseerd kijk ik naar de rest van de interviews. Mick was de laatste Beroepstribuut en ik heb niet onthouden wat hij allemaal vertelt heeft. Daarna kwam het meisje uit vijf, ik weet haar naam niet en vervolgens Fabio. De interviews gaan langs me af en ik droom een beetje weg. Op een gegeven moment tikt Mick me aan en ik kijk op. Het applaus om me heen dringt tot me door en ik besef dat de laatste Tribuut, Pablo uit District dertien, klaar is. Ik sta op van mijn stoel en we lopen in een rij van het podium af. Samen met Sera, Melissa en het meisje uit vijf stap ik in de lift.

'Sky, hoe vond je mijn interview?' vraagt Melissa nieuwsgierig. Ik voel mijn wangen een beetje warm worden.

'Ehm... om eerlijk te zijn heb ik niet echt opgelet...' zeg ik. Sera begint te lachen en Melissa kijkt me quasiverontwaardigend aan.

'Dat hadden wij ook wel door. Waar zat je met je gedachtes?' vraagt Sera nieuwsgierig.

'De Arena natuurlijk. Ik weet echt niet wat ik ervan verwachten moet,' zeg ik. Sera fronst.

'Waarom zit je daar met je gedachtes?' vraagt Sera. Is dat zo gek? Het is toch best normaal om daaraan te denken.

'Seer, dat is best logisch hoor,' antwoordt Melissa voor me. Ik ben niet de enige dus.

'Ach... ik wil er gewoon niet aan denken, dat weten jullie best,' zegt ze fel. Dat klopt, ze vindt het verschrikkelijk om over de Arena te praten. Ik weet dat en ik heb geen idee of Melissa dat weet, maar aan deze opmerking te horen niet.

'Sorry hoor,' zegt Melissa kattig. Gelukkig moet ze op dat moment uitstappen, dus de discussie wordt voorkomen.

'Sorry Sera,' mompel ik. Sera schudt haar hoofd.

'Het maakt niet uit. Ik bedoel, Melissa kon het niet weten...' zegt ze. De lift stopt weer en ook Sera moet uitstappen. 'Dag Sky.'

'Slaap lekker Sera,' zeg ik, maar ik vraag me af of er veel van slapen terecht gaat komen. Waarschijnlijk is het vooral in de stres liggen en wetend dat je je nachtrust gebruiken kan jezelf daarmee wakker houden. In stilte staan ik en het meisje uit vijf naast elkaar. Ik vind het een beetje ongemakkelijk, maar ik heb geen behoefte om met haar te praten. Na twee minuten staat de lift stil, maar net voordat ik uit wil stappen houdt Bo, haar naam schoot me ineens te binnen, me tegen.

'Wees op je hoede, Beroeps,' zegt ze vals en ze gaat aan de kant. Ze steekt ineens een voet uit en ik struikel. Haar ogen staan vol pure haat, maar ik weet niet wat ik haar misdaan heb.

'Bo, pas op,' waarschuw ik haar als ik opsta. En dan gaan de liftdeuren dicht.

Ik stap de kamer binnen en chagrijnig wil ik naar boven gaan, als Layla me niet tegenhield.

'Wat kijk je chagrijnig,' complimenteert ze me. 'Wat is er?'

'Ik ga de Arena in, weet je nog? En misschien het feit dat Bo het nodig vindt om me te bedreigen, nog voordat de Spelen begonnen zijn,' spuug ik naar haar. Ik wil weglopen, maar ze pakt mijn arm.

'Bedreigen? Leg uit, ik ben je mentor!' beveelt ze, ik kan haar emotie niet peilen.

'We stonden in de lift, ik wilde uitstappen, ze zij "wees op je hoede, Beroeps" en liet me struikelen. Maar het maakt niet uit, want we gaan bijna de Arena in. Welterusten Layla,' zeg ik en ik ruk me los. Daarna stamp ik de trap op naar mijn kamer. Moe kleed ik me uit en stap ik onder de douche. Ik douche lang en boen mezelf helemaal schoon. Daarna droog ik me af en doe ik een pyjama aan. Ik kruip in bed, maar na een kwartier ga ik er weer uit, in de wetenschap dat ik toch niet in slaap zal vallen. Ik ga mijn bed weer uit en doe een vest aan.