The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 21

Arena

Vliegensvlug draai ik me om naar Melissa, die me angstig aankijkt. Ik kan deze golf misschien wel overleven, maar Melissa kent alleen een aantal basisslagen van het zwemmen. Mijn hand vindt haar pols en ik grijp haar stevig vast. Zij grijpt mijn pols ook vast en we staan klaar als twee strijders. Alleen kunnen we deze golf niet bestrijden.

'Laat me niet los,' fluister ik naar haar en ze knikt. Ik zie dat Lizzy en Alexandra een poging tot wegrennen doen, maar bij het grasveld voor de hoorn vallen ze op de grond. Daar is waarschijnlijk ook een muur. Ze beseffen dat ze niet weg kunnen en krabbelen snel overeind.

Net op tijd, want dan sleurt de golf ons allemaal mee.

Ik blijf Melissa vasthouden, want ik wil dat ze overleeft. De onzichtbare muren zijn nu allemaal weg besef ik als ik met een enorme klap tegen de Hoorn des Overvloeds aanklap. Alle lucht wordt uit mijn longen geblazen en tegelijkertijd krijg ik enorm veel water binnen. Ik heb Melissa nog steeds vast, maar ik verlies mijn grip op haar hand door het water. We moeten naar boven zien te komen, aangezien we een gebrek aan lucht hebben. Maar de kracht van het water is zo sterk dat het me maar nauwelijks lukt, zeker omdat ik maar één arm ter beschikking heb.

En dan gebeurt het.

Niet ik, maar Melissa raakt haar grip op me kwijt en ze glijdt weg. Ik ben haar kwijt en ik weet bijna zeker dat Melissa dit niet gaat overleven in haar eentje. Ik zie haar onder me wanhopige pogingen doen om boven te komen en ik duik dieper en dieper naar haar toe. Ik wil haar hand grijpen, maar dan zie ik nog een schaduw.

Blijkbaar kunnen de mulitanten zwemmen. Het enorm lelijke beest zet zijn scherpe tanden in mijn hand en ik wil schreeuwen van de pijn. Daardoor komt er nog meer water in mijn longen en ik moet bijna hoesten. Ik trek mezelf los van het watermonster, maar Melissa zie ik niet meer. Het hele water is bruin geworden en er drijven allerlei takken, bladeren en grassprieten rond. Ook zie ik hele bomen die uit de grond zijn gerukt en die naar beneden zakken.

Mijn longen schreeuwen om lucht en ik vecht tegen de sterke stroming om boven te komen. Het gaat niet zonder slag of stoot en nogmaals voel ik de tanden van een mulitant in me boren. Ik ben bang dat ze vergif in hun beet hebben, want ik voel mijn arm al lichtjes tintelen. Ik merk op dat ik al mijn wapens nog heb en trek een mes uit mijn messenriem. Daarna steek ik die in de kop van de mulitant en het bloed begint eruit te stromen. Het beest verliest zijn grip en zakt dan weg naar de bodem. Ik zwem weer verder naar boven en zie dan eindelijk de blauwe lucht. Proestend kom ik boven en ik neem een flinke tuig lucht. Daarna wordt ik weer mee naar beneden gesleurd door de stroming. Ik moet van mezelf volhouden om boven te blijven en gebruik al mijn kracht om boven te komen.

Ik voel iets zwaars tegen mijn hoofd aankomen en bijna verlies ik mijn bewustzijn. Maar ik moet van mezelf bij mijn bewustzijn blijven en ik negeer de pijn bij mijn slapen. Evengoed negeer ik de steken in mijn longen, het gesuis in mijn oren, nog meer pijn in mijn hoofd. Ik moet en zal naar bovenkomen, het moet gewoon. Voor Melissa, houd ik mezelf aan. Ik hoef niet te winnen voor mezelf, maar wel voor Melissa. Ik weet bijna zeker dat ze het niet heeft overleeft, want die mulitanten die rondzwemmen in combinatie met de sterke stroming en haar zwemervaring maakt dat haar kans bijna nul is.

Ineens voel ik dat iets, ik gok een plant, me dreigt te verstikken en ik klauw met mijn handen naar mijn nek. Ik wil het bijna losrukken als ik besef dat dit het kettinkje is, mijn Districtsaandenken. Ik voel me slecht, want ik heb er amper naar gekeken besef ik en ik grijp het bedeltje aan de ketting vast. Ik wrijf eroverheen met mijn duim en bedenk me dat ik ook voor hen wil winnen. Voor Stefan en Mariah. Dus ik vecht weer door tegen het luchtgebrek. Mijn Districtaandenken wikkel ik om mijn pols en de bedeltjes houd ik vast.