The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 14

Arena

We bereiken het einde van het graanveld en dat is niet het enige. Uit het niets stopt Melissa en ze raapt een steentje op. Met veel kracht smijt ze die door het graan en dan bukt ze. We volgen haar voorbeeld en zien het steentje terugvliegen.

'Krachtveld,' mompelt Mick. We hebben het einde van de Arena bereikt. 'Ik ga mijn kamp niet in het graan opslaan, want dan zie je niemand aankomen,' zegt Mick. Ik knik instemmend, ik vind het idee dat we zo omsingeld kunnen worden geen prettig idee.

'Misschien kunnen we naar District vijf,' oppert Melissa. Ik vind het een prima idee, want Bo kan daar niet komen, maar Micks maag protesteert.

'Misschien kunnen we beter eerst eten,' zegt Mick dan ook. We lopen het veld uit en we gaan aan de rand zitten. Ik haal het brood tevoorschijn en breek één derde ervan af. De rest stop ik terug in de rugzak en ik deel het brood op in drieën. Mick snijdt stukken konijn af en geeft dat aan ons en Melissa heeft een aantal kruiden gevonden. Ik vind het een prima ontbijt en schrok alles snel naar binnen. Daarna neem ik een slok van mijn water, maar ik merk dat het bijna op is.

'We moeten in District vijf een waterbron zoeken,' zeg ik. We ruimen onze spullen op en lopen naar District vijf. De zon staat nu wat hoger aan de hemel en ik gok dat het rond een uur of negen is. Het begint behoorlijk warm te worden en ik trek mijn jas uit. Na ongeveer anderhalf uur lopen bereiken we District vijf. Weer sta ik versteld, want ook hier is het prachtig. Overal stromen heldere beekjes, er staan kleine groepjes bloesembomen en struikjes. Het ruikt er naar de lente. We lopen naar een beekje waar keien omheen liggen en zetten onze tassen neer.

Ik vóél gewoon dat het niet klopt. Het is hier rustig, er is geen gevaar. Ik denk dat het gevaar in het water ligt, want er zijn heel veel beekjes hier. Ik rol de visdraad uit en leg een stuk in het water. Vlug laat ik los, want ik weet niet zeker of er stroom in het water zit. Maar nee, het gras verschroeit niet en voorzichtig zet ik mijn voet op de draad. Ik voel geen schok, dus er zit geen stroom op. Maar als ik naar het draadje in het water kijk, zie ik wat het is. De stroming lijkt heel rustig, maar gaat heel snel. Ik kan goed zwemmen, ook in een sterke stroming en voor Mick geldt hetzelfde. Maar Melissa heeft misschien nooit gezwommen en die sterke stroming wordt haar dood.

'De stroming lijkt heel rustig, maar is heel snel. We moeten onszelf vastmaken met de visdraad en dan maken we de visdraad aan deze boom vast. Zo kunnen we niet verdrinken, of meegesleurd worden. Sorry Melissa, maar Mick en ik kunnen onszelf nog wel redden, maar ik weet niet eens of jij überhaupt wel ooit gezwommen hebt,' vertel ik. Melissa geeft me gelukkig wel gelijk, dus dat is geen probleem.

'Ik stel voor dat jullie eerst met z'n tweeën gaan en dan ga ik ondertussen wel eten zoeken,' zegt Mick. Ik steek mijn duim op en laat Melissa eerst het water ingaan.

Terwijl ze zichzelf wast en haar kleren liggen te drogen, vul ik de waterflessen aan. Na een tijdje komt Melissa het water uitgeklommen en we maken een vuurtje om haar kleren wat sneller te laten drogen. Als Melissa haar kleren weer aanheeft ga ik het water in. Het is heerlijk koel en ik geniet ervan. Dit water is zoet, in District vier hadden we alleen maar de zee. Ik ga met mijn hoofd helemaal onder water en zie kleine visjes zwemmen. Het doet me denken aan District vier en ik voel me thuis. Ineens voel ik iets aan het visdraad trekken en ik kom weer boven.

'Oh sorry, ik was bang dat je verdronken was,' excuseert Melissa zich en ze gaat weer tegen de rots zitten. Ik haal mijn schouders op en duik nog een keer naar de bodem. Ik pluk een paar waterplanten en vang wat waterdieren. Dan kom ik weer boven en ik gooi ze allemaal op de keien. Ik klim het water uit, maak mezelf los en rol de draad weer op. Terwijl mijn kleren bij het vuur drogen, maak ik een pannetje van stenen en touw. We koken de waterplanten en -dieren omdat we niet weten of ze giftig zijn. Als ze gekookt zijn haal ik de pan weer uit elkaar en stop ik de stenen in mijn tas. Hopelijk blijven ze daar nog warm.