The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 12

Arena

Het felle zonlicht verblindt me voor even, zodat ik alleen maar gekleurde vlekken voor mijn blikveld zie. Als ze weg zijn laat ik de omgeving op me inwerken. De Arena stelt het Capitool voor, zie ik en de dertien Districten. De Arena bevat zandvlaktes, rotsen, bomen, struiken en beekjes. In het gebied van District vijf en vier is water te zien, waar ik blij om ben. Ik denk dat ik naar District vier ga, want dan zit ik in de buurt van water en ik denk dat ik me daar het meest thuis voel. Aan de grens van District drie zie ik bomen en struiken, waar je jezelf goed verstoppen kan.

Ik heb nog dertig seconden als ik mijn blik naar de hoorn laat glijden. Ik ga sowieso naar de Hoorn, want ik ben een Beroeps. Daarnaast ben ik een van de snelste, want ik kan goed sprinten en deze afstand is perfect. In de Hoorn zelf liggen de meeste waardevolste spullen en wapens en eromheen worden ze steeds minder waardevol. Niet ver van mij vandaan ligt een nachtkijker, die goed van pas zal komen. En wat verderop ligt een minirugzakje, waar wat eten of misschien een medicijn in zal zitten.

Ik heb nog vijftien seconden en werp een blik op de Tributen. We staan in een cirkel om de Hoorn heen en ik kan de Tributen tegenover mij niet zien. Zij hebben een nadeel, want de opening van de hoorn ligt naar mijn kant toe. Mick staat aan mijn linkerkant en het meisje uit District drie, Paula, staat aan mijn rechterkant. Naast Mick staat Alexandra, maar ik kan niet zien wie er naast Alexandra staat. Tegenover mij zit mijn District, dus zodra ik klaar ben bij de Hoorn ren ik daarheen.

Ik heb nog vijf seconden en maak me klaar om te sprinten. Mijn Districtsaandenken doe ik in mijn shirt, zodat ik het niet kan verliezen en het hangt ook niet in de weg. Bij vier seconden zet ik me goed neer om te sprinten. Klaar voor de start.

Nog drie seconden, gespannen wacht ik af.

Nog twee seconden en ik zet mezelf helemaal goed. Omhoog en klaar om weg te rennen.

Nog één seconde.

'Dames en heren, de 101ste Spelen zijn begonnen!' schalt de stem van Julius Tempelsmith door de Arena. Ik ben al weg als het tot de anderen doordringt dat de Spelen begonnen zijn. Als een van de eerste kom ik aan bij de Hoorn en ik heb de meeste keuze. Ik grijp een mosgroene rugzak, die fijn is qua camouflage en daar is hij: mijn vishaak! Vlug grijp ik de haak en gooi ik hem in de tas. Als ik me om wil draaien hoor ik gehijg in mijn nek en draai ik me bliksemsnel om. Het is Ronja uit District twaalf. Ik zwaai mijn hand naar voren en steek haar in haar buik. Ze valt op de grond en ik pak de zwarte rugzak die ze vasthad. In haar andere hand heeft ze een blaaspijp, die ik ook vastgrijp. Ik hoop ergens niet dat ze dood is, maar als ze bloed hoest weet ik dat het haar fataal geworden is.

Door het gedoe met Ronja heb ik al veel te veel tijd verloren en ik wil weggaan van de Hoorn. Ik zie iemand op me afstormen en duik weg, zodat het persoon op de grond valt. Het is Paula, het meisje dat net nog naast mij stond. In haar hand zie ik een verkleinde versie van een drietand en die zou nog wel eens van pas kunnen komen. Ik duik bovenop Paula en geef haar een stomp tegen haar kaak. Daarna ruk ik de drietand uit haar hand en laat ik haar versuft liggen. Vlug ren ik weg, maar ik bots alweer tegen een volgend persoon op. Eén van de personen die ik liever niet was tegengekomen op de eerste dag:

Bo, het meisje uit District vijf. Ze mag me niet en door die val in de lift heb ik ook een hekel aan haar gekregen.

'Sky,' zegt ze fel. Ik staar vals terug in haar lichtblauwe ogen.

'Bo,' zeg ik net zo fel. De scène kan zo in een Capitoolfilm die wel eens op tv was. Zeker als we elkaar in de haren vliegen. Ik weet niet wie het eerst op de ander afvliegt, maar uiteindelijk rollen we gillend, krabbend en aan elkaars haren trekkend over de grond. Uiteindelijk zit ik in haar buik en ik stomp in haar maag. Bo grijnst inmiddels niet meer, maar het is duidelijk dat ze niet gaat opgeven. Voordat ze opnieuw de aanval wil inzetten ruk ik de nachtkijker uit haar handen en sta ik op. Om zeker te weten dat ze nog even liggen blijft, stamp ik in haar maag en ren ik weg.