The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 19

In de tijd dat ik bewusteloos ben herbeleef ik de verschrikkingen in de Arena, maar dan nog een tikje erger. Ronja, die mijn gezicht vol kleverig zwart bloed hoest. Ik staar recht in haar ogen en achter haar verschijnt Hanna. Hanna heeft geen ogen, maar twee lege kassen waar bloed uitgutst en dat heb ik veroorzaakt. Naast Hanna reist Bo uit de grond op, met opengesperde blauwe ogen en een gat in haar hals. Ze volgen me, en ik kan alleen maar wegrennen. Ik bots tegen de jongen uit acht op, de verschrikkelijke wonden zijn opengegaan en bloeden. Ik bedenk me dat ik ingesloten ben als er nog een gestalte verschijnt. Eerst is het een wazige witte vlek, maar het blijkt Mick te zijn. Weer heeft hij geen shirt aan, zodat ik zijn vreselijke brandwonden zie. Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem, hopend dat hij betrouwbaar is.

'Sky, ga met me mee,' zegt hij. Ik staar in zijn prachtige ijsblauwe ogen waar ik geen gevoel in kan zien en knik. Hij trekt me mee naar een bos met zwarte bomen en ik huiver, want een kilte overvalt me. Ik kijk achter me en zie dat Hanna, Bo en de jongen uit District acht verdwenen zijn.

'Mick, waar zijn we?' vraag ik. Hoe dieper we het griezelige kille bos ingaan, hoe kouder het wordt. En mijn gevoelens nemen af. Er is bijna alleen maar angst over, angst en verdriet.

'Het rijk van de doden...' zegt hij, 'hier kunnen we samenzijn.'

'Maar... Melissa dan? Ik kan haar niet achterlaten!' roep ik in paniek. Ben ik dood? Is dit de dood, ben ik echt dood?

'Melissa is er al, geen zorgen,' zegt Mick, maar ik maak me meer en meer zorgen.

'Is Melissa ook dood? Dat mag niet, dat mag echt niet! Ik moet haar beschermen tot het bittere end, alsjeblieft! Ik wil dat ze wint!' Tranen lopen over mijn wangen en ik probeer me los te rukken, maar Micks greep is te sterk. Alsof hij iets ijzers is dat om mijn hand heen geklemd is.

'Mick, laat,' ik hijg, 'me,' ik geef een ruk met mijn arm, 'Gaan!' roep ik gefrustreerd. Dit mag niet.

'Maar Skyler, je kunt niet weg uit de dood, Melissa niet en jij ook niet.'

'Nee! NEE! NÉÉ DIT MAG NIET, DIT KAN NIET, NÉÉ! ALSJEBLIEFT!' Mijn wanhopige gejammer echoot door het bos heen. Voor mijn blikveld verschijnt Melissa.

'Leef je? Of zijn we in het dodenrijk?' fluister ik. Bezorgd kijkt Melissa me aan. Aan haar voeten liggen twee mensen. Ze gebaart dat ik naar haar toe moet komen en ik gehoorzaam. Ze doet een rugzak bij me om en dan lopen we. Ik voel me licht en wazig in mijn hoofd. Ik ben totaal niet bewust van waar ik ben. Melissa stopt bij een bos en loopt naar een groepje bomen dicht op mekaar. Tussen de bomen in liggen struiken en daar duikt ze in. Ik wil haar volgen, maar als ik de bosjes in wil duiken kan ik er niet in. Ik kan er niet in en Melissa staart me aan.

Haar ogen veranderen in een bosgroen paar.

'Stefan!' roep ik en ik zucht. Nog meer tranen lopen over mijn wangen als Mariahs grijsblauwe ogen naast de zijne verschijnen. 'Mariah!'

'Skyler!' roepen ze, maar het klinkt hol en griezelig. Ik strek mijn armen uit en wil hun gezichten aanraken, maar het lukt niet. Het zwart omhult hun gezichten, ik kan er niet bij.

'Ik hou van jullie!' schreeuw ik naar ze en mijn wanhopige pogingen om ze vast te pakken en ze te omhelzen blijven maar mislukken.

'Skyler! Je faalde!' roept Stefan naar me en ik begin harder te huilen.

'Je bent net zo egoïstisch als je vader!' schreeuwt Mariah naar me en hun ogen worden rood. Dan verdwijnen ze en ik val weer.

Overal zwart en er stroomt bloed langs het zwarte naar beneden. Het rode bloed komt in mijn mond, in mijn ogen en in mijn neus het zit overal. Ik krijg een allesverzengende hoofdpijn en mijn hoofd lijkt te exploderen.

En dan is er niets meer, niet dan alleen maar zwart, zwart en nog eens zwart.    

{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}{+}

Zal Skyler het overleven? We naderen in ieder geval het einde.