The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 18

Arena

Als twee gekken sprinten we naar het einde van District tien en aan het hoeven getrappel en de herrie te horen zijn de mulitanten woedend. Melissa struikelt bijna en ik trek haar met me mee. Plots moet ik denken aan mijn droom in het Capitool, toen we ook achterna werden gezeten. Ik laat Melissa voorgaan en we naderen District elf. Ik hoor gehijg van de dieren niet ver achter me.

Eindelijk bereiken we District elf en we ploffen hijgend neer bij een bosje. Mijn vermoedens waren gelukkig juist, zodra we in District elf aankwamen stopten de dieren met rennen. Een aantal leken tegen een onzichtbare muur te lopen, net zoiets als dat wij niet naar ons eigen District kunnen. We drinken water en zien dat de flessen al bijna leeg zijn. We hebben bedacht dat als er drijfzand is, dat er vast water moet zijn en niet veel verderop vinden we een bessenstruik. Erachter staan meer bosjes en als we in de struik duiken zien we dat de struiken een heel klein meertje omringen. Er staat ook nog een klein groepje bomen. We checken eerst alle bosjes en komen tot de conclusie dat er niemand is.

'Zullen we ons kamp hier opslaan?' vraagt Melissa. Ik knik en we leggen onze slaapzakken aan de rand van de bosjes neer. Ik besmeer de waterdichte zeilen met modder en prik takken door de gaten die erin zitten van de vorige takken. We camoufleren alles nog wat meer met takken, blaadjes, boomschors, stenen en nog meer modder. Als de camouflage af is vullen we onze waterflessen en zuiveren we ze. Ondertussen beginnen we aan ons middageten, één cracker per persoon, een kwart van het anderhalve konijn, bessen en kruiden op het konijn. Bij een fles water doen we wat bessensap, zodat het water een zoetere smaak heeft.

'Ik hóóp dat er ergens een goed gevecht aan de gang is, want ik zit hier wel fijn,' zegt Melissa en ze gaat languit in het gras liggen. Ik ga naast haar liggen en in stilte kijken we naar de wolken.

'Hé! We kunnen even zwemmen, deze stroming is niet eens sterk, als er al stroming is,' zeg ik en Melissa vindt het een goed idee. Als eerst gaat Melissa zwemmen in het minimeertje, het is eigenlijk meer een vijver. Ondertussen pluk ik nog wat planten, om maar iets te doen te hebben. Ik zie de stenen liggen en ik voel dat ze warm zijn van de zon. Ik raap een aantal stenen op en ik loop naar onze geïmproviseerde tent. Ik stop wat stenen in de slaapzak, zodat ze vanavond lekker warm zijn, als het af gaat koelen.

Melissa is het water uit geklommen en haar kleding droogt nu op de stenen. Ik wacht even tot haar kleren droog zijn, wat niet lang duurt. Daarna kleed ik me uit en ik duik het water in. Eerst was ik mezelf en mijn kleren, daarna duik ik naar de ondiepe bodem. Ik graaf door de modder heen en zie dat het er hier weer anders uit ziet. In District vijf was het water véél helderder en hier is het donker en een beetje troebel. Ook staan er andere waterplanten en er zwemmen andere vissoorten. Het lijkt op de rivieren die door District vier stromen, maar ik vond de zee altijd fijner. Ik kom weer boven en daarna doe ik nog wat kunstjes in het water.

Uiteindelijk wacht ik tot ik droog ben en ik trek mijn opgedroogde kleren aan. Het is ondertussen wel een uur verder als ik weer naast Melissa ga liggen.

'Melissa?'

'Hmm... ja?' Melissa heeft haar ogen dicht en geniet duidelijk van het zonnetje op haar gezicht. Onze jassen en vesten hebben we uitgedaan.

'Denk je dat je... dat je kans hebt om te winnen?' Melissa doet één oog open en haalt, voor zover dat kan liggend, haar schouders op.

'Weet niet,' bromt ze slaperig

'Wíl je winnen?' Is mijn werkelijke vraag. Ik wil weten of ik de enige ben die er zo over denkt, met zo'n enorm schuldgevoel.

'Geen idee. Ik heb zoveel mensen vermoord. Maar aan de andere kant krijg ik wel een mooi huis en ik word aan beden en tja... dat maakt winnen zo aantrekkelijk,' zucht ze, 'Ik mist alles zo! Mijn huis, mijn vrienden, mijn dagbesteding. Ik... ik wil daar sterven en niet in deze verdomde Arena!' Ze gaat rechtop zitten en een traan rolt over haar wang.