The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 7

Capitool

Al snel is het tijd voor de lunch. Ik schuif aan tafel en zie dat Dragon ook meedoet aan onze Beroepstroep. De rest van de Tributen eet in stilte en kijkt zwijgend en met hatelijke blikken onze kant op. De rest van de groep lijkt het niet te merken, maar ik merk het wel. En Timmy merkt het ook op, maar hij lijkt het niet erg te vinden. Hij lacht kort daarna hard om een grap van Dragon. Ik pak een broodje uit de mand en merk nu de vreemde symbolen van de broodjes op. Ik geloof dat het de Districten voorstellen. Ik pak een broodje dat groenig is van het zeewier, volgens mij is dit van mijn District. Ik beleg het met een plakje zalm, die waarschijnlijk ook uit ons District komt. Daarna drink ik mijn kop chocomelk op. Als iedereen klaar is met eten staat Atala op en ze brengt ons weer naar de trainingsruimte. Daar gaan we weer verder met waar we mee bezig waren.

Ik besluit te beginnen met het onderdeel eetbare planten en bessen herkenning. Het gaat niet heel slecht, maar ik heb er nog redelijk wat fout. Dat komt omdat ik nooit planten en bessen eet en het enige waarvan ik het herken is van de trainingen die ik in District vier had. Na een halfuurtje bezig geweest te zijn met de eetbare planten en bessen ga ik naar een ander onderdeel. Ik ken nu redelijk wat eetbare planten en ook bessen.

Ik loop naar het vuur maken toe en begin met gewoon simpel hout en lucifers. Ik maak een stapeltje van gras, stro en papiertjes en daarna zet ik er een soort piramide van takjes omheen. Die steek ik aan. De eerste poging om een lucifer aan te steken mislukt en de tweede ook, maar de derde lukt wel. Driemaal recht is scheepsrecht, denk ik bij mezelf. Het is een gezegde uit District vier. Als ik een klein vuurtje heb, groot genoeg om iets als een vis of wat vlees op te braden, doof ik het en begin ik met vuurstenen. Vuurstenen zijn, zo blijkt, niet echt mijn ding. Ik heb eerst wat takjes neergelegd en daarop wat strootjes. Maar het aansteken lukt niet. De begeleider kijkt naar me en zucht.

'Je moet maar hopen dat je lucifers hebt in de Arena, want vuurstenen zijn niet echt jouw ding. En ik betwijfel het of je vuur kan maken met een firestick,' zegt hij vermoeid glimlachend. Ik verontschuldig me.

'Waarmee kun je allemaal vuur maken?' vraag ik, de kans is niet groot dat ik lucifers kan bemachtigen. De trainer begint met zoeken en na een tijdje liggen er allerlei dingen voor me. Ik wijs naar het stukje glas. 'Hoe kun je daarmee vuur maken?'

'Je moet het glas in de juiste richting naar de zon keren en zo begint het vuur te branden,' legt hij uit en hij doet het voor. Na een minuut of tien heeft de begeleider een knapperend vuurtje. Het zweet glimt op zijn kalende voorhoofd en zijn chocoladebruine ogen stralen één en al vermoeidheid uit. Zo hij het leuk vinden om kinderen te leren overleven, in de wetenschap dat er maar één werkelijk overleven kan. Vast niet, maar het is zijn baan. Misschien was er niets beters te krijgen.

Ik probeer hem na te doen en na een halfuur lukt het eindelijk goed. Het vuurtje is misschien niet zo laaiend als dat van de begeleider, maar wel beter als dat van de vuurstenen. Ik kijk hem aan en hij steekt zijn duim op. Daarna doof ik het vuur en klop ik al het gras van mijn zwarte broekje af.

Ik kijk even om me heen en besluit dan naar het wapengedeelte te lopen. Aan het rek hangen een schitterende pijl en boog. Ik heb eigenlijk nooit geschoten met pijl en boog en ik ben bang dat het niet goed gaat lukken. Toch ga ik het proberen. Ik pak een pijlenset en een boog en dan loop ik naar de trainingsbaan. Ik span de boog en schiet. De pijl gaat overal heen, behalve naar het doel. Ik probeer het nog een keer en nog een keer, maar hoe vaak ik het ook probeer, het lukt niet. Ik zie ook nog een kruisboog aan het rek hangen en wil proberen of het daarmee wél lukt. Het lukt alsnog niet goed, maar ik heb tenminste één pijl in het doel. Al is het wel de buitenste ring, dus ben ik bang dat ik in het echt iemands shirt gewoon gescheurd heb.

'Ik denk dat de bogen jou niet zo liggen,' zegt de begeleidster, die mijn een tijdje heeft geobserveerd. Ze pakt de boog en pijl van me af en geeft me een zwaard. Ik zwaai ermee en probeer het uit op de bewegende oefenpoppen. Het gaat al beter, ik raak zelfs iemand in de buik, maar ik denk dat het me nog steeds niet zo ligt. Ik heb geen tijd om nog iets anders te proberen, want de trainingssessie is om. We stappen met z'n zessen de lift in en we kletsen over hoe onze training ging.

Als laatste van de liftcabine stappen we uit en betreden we ons appartement. Het eten is nog niet opgediend, dus ik ga nog even naar mijn kamer en fris me op. Eerst neem ik een douche en ik kies het programma met de zeepjes die we thuis hadden. Daarna laat ik mijn haren drogen en ontklitten en vervolgens loop ik weer naar mijn kamer toe. Ik bekijk de kledingkast en trek dan een wit zomerjurkje aan. Ik doe geen schoenen aan en loop naar het balkon.

Mijn kamer heeft een soort 'hok' waar twee deuren inzitten. De ene leidt naar een gigantisch raam, waar je door de hightech in en uit kan zoomen en de andere deur leidt naar het balkon. De tributen van District dertien hebben toegang tot het dak, maar de rest van de tributen niet, dat heeft James verteld. Daarom hebben we allemaal een balkon waar we kunnen zitten. De ene kant van het balkon biedt uitzicht op de stad en de andere kant heeft een tuin, met bomen in potten en struiken. Er ligt zelfs gras en het ruikt er heerlijk. Om heel het balkon zit een krachtveld, vertelde James. Waarschijnlijk om te voorkomen dat Tributen zich van kant maken nog voordat het mag.

Ik loop naar de tuin en ga zitten in het gras. Ik luister naar het geluid van de insecten die rond zoemen en het ruisen van de bladeren door de wind. Er tinkelen klokjes. En door al dat geluid kan ik de stadsgeluid herkennen, auto's die razen en toeteren. Mensen die kakelen over de nieuwste mode, omdat ze eigenlijk niets anders te vertellen hebben. Geen zorgen aan hun kop. De Capitoolmensen lijken een zorgeloos bestaan te leven en wij zijn gewoon één van de vermaken die zij kunnen bekijken. Onze Arena's worden hun vakantiebestemmingen, onze taak zorgt voor hun eten, of muziek, of wat dan ook. Ik hoor ook een deur open en dichtgaan en er komt iemand tegenover mij zitten. Ik kijk recht in de grijze ogen van Oxion, die ogen die diep zijn en van alles hebben meegemaakt. Maar ik zie ook oprechte bezorgdheid in die ogen staan.

'Ik hoorde van Mick dat jullie een Beroepsteam hebben,' begint hij en ik ontdek teleurstelling in zijn toon. Hij is bang dat ik tóch op mijn vader ga lijken. Ik zucht en sla mijn ogen neer. Ik kijk naar een mier, die een grasspriet beklimt.

'Ja, dat hebben we,' beken ik. Ontwijken heeft geen zin, het is waar en hij is mijn mentor. Dit soort dingen moet hij weten, want dat is zijn taak.

'Wie heeft het bedacht?' vraagt hij. Hij wil niet dat ik het bedacht heb, want dan vertrouwt hij me waarschijnlijk niet meer. Gelukkig heb ik het ook niet bedacht, dus daarmee stel ik hem niet teleur.

'Mick. Hij vroeg of ik mee wilde doen. Oh nee, hij vroeg hij niet. Hij zei: "Dit is Timmy, hij wordt onze bondgenoot." Klaar, hij had de keuze voor mij gemaakt, voordat ik het zelf deed,' mopper ik. Oxion kijkt me aan, maar nog steeds met teleurstelling in zijn ogen. Ik haat het om mensen teleur te stellen, daarom deed ik altijd wat mijn vader vroeg.

'Je kon toch "nee" zeggen?' vraagt hij. Ik kijk naar het silhouet van de stad, dat nu donker afsteekt omdat de zon ondergaat.

'Heb ik gezegd, maar hij smeekte en hij dwóng me bijna. Ik wilde eigenlijk maar twee bondgenoten, in plaats van zes!' Ik ben opgestaan, 'Maar als ik nú ga zeggen dat ik niet meedoe, dan wordt dat mijn dood!' Die woorden blijven in de lucht hangen en ik been weg, door mijn kamer, naar de eetkamer. Layla en Dan zitten er al en kijken me bevreemd aan, vanwege mijn boze gezicht, maar ze zeggen niets.

'Lenthe is Mick halen en ik wilde jou halen, maar dat hoeft dus niet,' zegt Dan en hij glimlacht geruststellend. Ik weet niet goed of ik hem heel aardig vind. Ik vind hem oké, hij is niet gemeen. Maar hij zou nooit iemand zijn waarmee ik goed kan praten. Niet veel later komen Mick, Lenthe en Oxion de kamer binnendraven. We eten zwijgen, maar uiteindelijk onderbreekt Layla de stilte.

'Wat is er in vredesnaam aan de hand?' vraagt ze boos. Ze haat de stilte tijdens het eten, dat heb ik de laatste tijd wel gemaakt. Ik zie Oxion zijn mond opendoen en ik wend mijn blik af. Ik kijk naar de onaangeroerde kip op mijn bord.

'Oh...Sky en Mick hebben een Beroepsteam opgestart.' Hij zegt het zo onverschillig dat ik er bijna zeker van ben dat het veel met hem doet.

Ik doe hem aan mij vader denken.

{^,^}{^,^}{^,^} {^,^}{^,^} {^,^} {^,^} {^,^}{^,^} {^,^} {^,^} {^,^} {^,^} {^,^} {^,^} {^,^}

Hello from the other screen!

Oké, nee, die trend is uit en zo.

Dubbele update, daar had ik zin in :)

Opgedragen aan degene die Dragon heeft bedacht.