The Hungergames - Sky

Hoofdstuk 10

Capitool

De volgende morgen wordt ik al vroeg gewekt. Niet vroeger dan de dagen hiervoor, maar nog wel vroeg.

'Het is een drukke dag en we moeten veel doen,' zegt Layla en ze loopt mijn kamer uit. Ik loop naar mijn kledingkast toe en kies een blauw shirt uit in de kleur van mijn ogen en een korte spijkerbroek. Daarna loop ik naar de badkamer en vlecht ik mijn haar in. Als ik klaar ben en ook schoenen aanheb loop ik naar beneden en schuif aan de ontbijttafel.

'Goedemorgen!' zeg ik opgewekt. James merkt het op.

'Wat ben je vrolijk, dat is prettig. De laatste dagen was je zo sip. Waarom ben je zo vrolijk?' Ik steek tien vingers op en glimlach. Ik kan het nog steeds niet geloven, ik had een van de hoogste cijfers! Alleen Lizzy en Pablo hadden een hoger cijfer en Zeno had hetzelfde cijfer.

'Pff... schep maar lekker op,' mompelt Mick een beetje jaloers. Ik snap niet waarom hij zo jaloers is, een negen is ook hartstikke goed! Ik steek mijn tong naar hem uit.

'Kom op, niet zo kibbelen,' mengt Layla zich ertussen. Kibbelen? We hebben amper vijf woorden gewisseld, dat is niet kibbelen. Ik heb zoveel liever Oxion, die lekker nors is en zich afzijdig houdt. Layla is zo irritant als ze ons probeert op te fleuren.

'Vanavond zijn de interviews! Jullie gaan beide een halve dag met een van ons mee en een halve dag met James,' zegt Layla strikt, 'Sky met mij en Mick met Oxion.' Hè nee, ik wil niet met Layla. Misschien mag ik wisselen, dat is een optie.

'Mag ik met Oxion?' vraag ik en ik neem een hap van mijn broodje. Layla trekt haar wenkbrauw op en vraagt verbaast waarom. Ik antwoord dat ik het fijner vindt. Fronsend gaat Layla akkoord. Ik eet de rest van mijn ontbijt op.

'Sky, ga je mee?' vraagt James. Ik knik en sta op. 'We gaan even een rustig plekje zoeken, volg mij,' commandeert James. Ik sta op en volg hem mee. Het "rustige plekje" is de woonkamer, wat op zich nog niet gek is. Maar wel als James de muziekboxen én de tv aanzet. Hoe moet ik me concentreren?

Focus gewoon op James' haar, zeg ik tegen mezelf. Ik kijk naar zijn ogen, vandaag heeft hij paarse eyeliner op.

'Nou Skyler, daar zitten we dan,' dramatiseert James. Ik ga op de bank zitten en kijk hem bevreemd aan. 'Oh Sky, snap je het niet?'

'Nee,' zeg ik kortaf.

'Ik ben Caesar Flickerman, dat snap je toch? Ik ben dól op toneel spelen,' vertelt hij. Daarna hangt hij een heel verhaal op over hoe hij ooit een toneelopleiding gevolgd had.

Ik luister met een half oor en staar naar buiten. Mijn gedachten dwalen af naar de arena, hoe die eruit zal zien. Sneeuw, bos, zandvlakte, bergen, rotsen, stenen, wat zal het zijn. Geen van alle arenavormen zullen gunstig voor mij zijn, gezien mijn haar zo opvalt. Ik zal het moeten verven, met modder. Niet erg fris, ik hoop dat het niet nodig is.

'Sky? We beginnen.' Ik focus me weer op James' haar.

'Nou Sky, daar zitten we dan...' zucht James.

'Ja, daar zitten we dan,' zeg ik. Ik wil brutaal overkomen op het publiek, gezien ze moeten denken dat ik lef heb. Dan snappen ze waar ik die tien vandaan heb. Ik heb vaak gekeken naar de interviews van de Spelen en al zoveel types voorbij zien komen. Brutaal, zielig, verleidelijk, ingestort, sexy, stil, kortaf, etc. Ik wil mezelf dus brutaal neerzetten, een klein beetje zielig en verleidelijk. En drama, véél drama want daar houdt het Capitool van.

'Hoe vindt je het om mee te doen, Sky?' vraagt James geïnteresseerd.

'Toen ik getrokken werd was ik zeer geschokt. Ik bedoel, straks kom ik niet meer terug. Mijn broer en mijn beste vriendin kunnen niet zonder me! Maar ik kom terug, ik voel gewoon dat ik het win. En hoe meer sponsoren, hoe groter de kans is dat ik win,' zeg ik en knipoog. Ik hoop gewoon dat het Capitool de andere Tributen doodt, dan hoef ik het niet te doen. Ik weet niet eens of ik wil winnen, met moorden op mijn geweten. En waarschijnlijk haten veel mensen mij als ik win.