Wishing, Alois |√

2nd Bloom

Sinungaling ako kung sasabihin kong di na kami nagtagpo nang landas ng psychong iyon.

Unfortunately, nagkita nga kami ulit at magkikita pa ata. How unlucky, isn't it?

=Flashback=

I'm so tired from checking revisions of my groupmates para sa Feasibility Study namin. So I decided to climb on our attic for refreshment which I usually did ever since.

Payapa ko lamang tinitingnan ang langit nang bigla na lamang...

"Flower? Is that you?" I was startled by that familiar voice, at hindi nga ako nagkamali nang paglingon ko ay siya ang nakita ko. Nasa may bintana pa lang ito ng attic, papaakyat pa ata sa bubong nang makita ako.

"Aha! Ikaw nga. Tingnan mo nga naman, ang liit talaga ng mundo. I told you, we gotta meet again. Di nga ako nagkamali." He chuckled while looking at me with wide smile, saka tuluyang umakyat.

Then a realization came into my mind. "What is he doing here?!"Ang alam ko kasi ay matagal ng walang nakatira sa kalapit-bahay namin simula ng mag-migrate ang pamilyang Aragon sa ibang bansa.

"A-are you somehow... Stalking me?! God, I can't believe this!" Walang hesitasyon kong tugon sa kanya. For pete's sake! A psycho's interested on me!

Pero tila wala lang sa kanya ang suspisyon kong iyon na para bang hindi ito seryoso. "Oh geez, Flower, don't make me some sort of psycho 'cause I'm not, okay? Akala ko ba matalino ka?"

Saad pa nga nito habang humahagikhik na naman, gesturing his hands for some sort of quoted phrase, "psycho".

"Bagong lipat lang kami rito. Nabili na kasi ng mga magulang ko itong lote ng mga Aragon. So basically, kami na ang bagong may-ari and fortunately, magkapit-bahay pala tayo. How a coincidence right?"

"So that's what the noise of an arriving van means."

Di ko na pinansin ang eksplenasyon niya at pinili na lamang manahimik, wari ay may naisip na sabihin sa kanya.

Mataman lang din naman niya 'kong tiningnan. Buti nga at nakiayon. Imbes na kulitin ako ay pinili na lang din nitong umupo gaya ko.

"Can you stop calling me flower? 'cause I'm not." nabigla siya nang magsalita ako.

"You can't blame me, di mo naman kasi binigay ang pangalan mo."

"And what makes you think that I will give you my name, huh?" hamon ko sa kaniya.

"Well... 'cause you do not want me to call you flower?" Kibit-balikat niyang tugon. "I guess..." Pahabol pa nga.

Umiwas na'ko ng tingin, nagdadalawang-isip kung ibibigay ko na lang ba o hindi ang pangalan ko. but then...

"Lian. Lianna Marie Conrad. That's my name so you have a right not to call me flower."

He look overwhelmed by my sudden introduction, as he gave me his warmest smile instead.

"Lian. Close from the word "Cataleya" which means flower. Di nga ako nagkamaling pangalanan ka no'n, 'cause it does fits you anyway. A beau— Oh please stop it! Sinabi ko na nga ang pangalan ko sa'yo para wala na'kong maririnig na bulaklak sa bibig mo, but then here I am, regretting it. Tsk."

Natabisan ko tuloy siya ng di oras. "I can't help it. Eh, sa iyon naman ang totoo."

"Then that's not true. So please, just stop calling me--- urggh."

Sasagutin na sana niya ako, nang  hinanap naman siya sa loob ng bahay nila. "Alois! Where are you?! I need some help right here honey!" Tugon ng nasa loob na sa tingin ko ay mama niya.

Lumingon siya sa bintana ng attic nila na para bang naaaninag nito ang mama niya roon bago bumaling ulit sa'kin. Ilang minuto bago niya banggitin ang gustong sabihin at mataman lang akong tiningnan.

"Well, I'm sorry if I can't promise you that Lian. As what I have said earlier. I can't help it. Sabi mo nga diba, I have a right not to call you flower, so it means, I have also the right, just to call you flower. So, if you'll excuse me." He gave me his smile again saka tumayo at bumalik na sa loob.

"Aloysius Kristoffer! Don't make me angry honey!" Malambing na tinig ng kanyang ina while he answers with his famous chuckle. "Coming Mom!" sigaw nga niya pabalik dito.

Iyan ang huling narinig ko bago naramdamang mag-isa na naman ulit ako and the only noise I could hear was the sound of the crickets on the ground and the breeze of the wind touching me. As I curl myself until my jaw reaches my knee. Their I thought...

I somehow misses the feeling of a happy family.