Wishing, Alois |√

49th Blossom

"Welcome! To my home.."

Animo'y laking kagalakang pagmamalaki ni Lian ng papasukin ang mga bisita sa lugar ng kanyang opisina.

Inilapad pa niya ang mga braso na para bang masasakop nito ang buong espasyo. As both Max and Moses just didn't know how to react by her confusing-like behaviour.

Ni hindi kasi nila maintindihan kung kailan pa naging isang bahay ang isang munting opisina na tanging libro lamang ang masisilbing aliw.

Isa lang ata ang sigurado sa kanila. It was that Lian finally approved by their proposal.

Surprise was written all over Moses' face but as he glance on his bestfriend, he immediately expected her to jump nonstop with happiness. Pero mukhang nagkamali ata siya.

She simply smiled as she gave another hug for Lian. "Thank you po talaga for this Ms. Lian." saad lamang nito.

Though he'd seen the overwhelmed hint on her face, still it seems too ordinary for him to look at her just calm. Just great.

Siya nga naman. Wala pala siyang ideya kahit konte. If only he knew what happened before he could have gone to the comfort room. Eh di na sana siya nagtataka ngayon.

He knew their is something. He felt it.Ngunit winaksi na lang rin niya nung huli,kahit man sa tingin niya ay na o-o.p siya sa nangyayari.

"Not so fast Max." narinig niyang sagot ni Lian ng makabawi sa yakap ng kaibigan at pumunta sa gawi ng isang bookshelf.

May kung anong pinindot ito dito na di nila mawari kung sa'n nanggagaling. But it simply opened into half and their.. they confirmed what's confusing them.

Bahay nga nito ang sariling opisina. No, scratch that. Bahay niya ang nakatirik na establisyemento. Her own building.

They remained speechless as they enter her hidden compartment. "It has the complete set!" they thought.

Mula sa salas. Sa kusina. Pati narin ang kwarto nito. The ambience of her place could be much higher as they least expected. Malinis na malinis kasi ito.

But one phase surely made them astonished more. And that's her library. Pagpasok palang kasi dito ay di na nila inaasahang mamangha, gayong mas malaki pa ata ang espasyo nito kesa sa sariling kwarto niya.

It was surrounded by bigger bookshelves, sinamahan pa ng mga naka-frame na published books nito, tila nagsisilbi naring palamuti sa bawat dingding.

"Maupo na muna kayo. I'll just get some snacks for us. Do you have particular drinks in mind, by chance?"

Prisenta ni Lian na agaran lang ring sinagot ni Max. "Ay naku Ms. Lian, kahit ano nalang po.. Salamat." sagot pa nito.

"Hm. Okay.. Balik lang ako agad. And Max. Ate nalang please. Ilang milya lang naman ang agwat ng edad natin, ano ba."

Natatawa nalang na saad ni Lian saka na ngang lumabas ng library. So the bestfriends were left behind.

Nagtititingin na muna sila sa kung ano mang interesante sa paligid habang wala pa ang hinihintay. Not until Max caught an eye for something.

"Come to think of it? How can a place like this still felt naturally refreshing considering na air conditioner lamang ang nagpapagana dito. Can you see the difference Max?" biglang usal naman ni Moses na agaran lang ring sinagot ng kasama.

"I think I am Mose." wika pa nito, saka hinawi ang tanging kurtinang nakaharang sa nakitang munting sinag ng kung ano.

She was surprised as well as him. Napatayo't napalapit pa nga si Moses sa gawi ni Max, animo'y sinisiguro ang kamanghaan sa nakita.

"Geez. It's artificial but why does it feel to be as if it still part of reality?" Hinawakan pa niya ito waring sinisiguro na naman at baka'y namalikmata lamang.

Pero kahit ilang ulit paman niya itong hawakan, di narin niya maipagkaila na artificial nga ito.

"I can't believe this. This was superb Max." naiiling na niyang sambit dahil aminin man niya sa hindi, di parin siya makapaniwala dito.

"I know Mose." sagot na lamang rin ni Max, saka dali-daling kinuha ang nakasabit na dslr sa leeg at kinuhanan na nga ng imahe.

Kasabay ng pagkuhang 'yun ni Max ay ang pagbalik naman ni Lian na may dala-dala ng tray ng pagkain at inumin para sa kanila. Napangiti pa nga ito ng makita sila.

"Nakita niyo pala. Enjoying the view?" usal pa nito, sabay ng pagbaba nito sa dalang tray sa mesa.

Napabaling man ang magkaibigan sa kanya, binalik rin naman agad ang tingin sa pinagmasdan. They were like stuck by it's place at ayaw ng subukang iwasan ang nakikita.

Obviously, di nga sila sumagot. Kaya't mahinang natawa na lamang si Lian saka sinubukang yayain sila sa kanilang sadya at baka matigil pa sa tinitignan

"I know your liking the view guys. But I believe you were chasing a deadline here. Nakalimutan niyo pa ata." natawa na lang siya ulit saka umupo sa couch na katapat ng mesa.

Di naman siya nabigo ng lumapit rin sina Max sa gawi niya kahit di parin maiwasang lingunin ang nakapagmangha sa kanila.

Pansin na pansin ni Lian ang pagka interesado ng dalawa lalo na't pagkaupo palang nito ay tinanong na agad siya ni Moses tungkol dito imbes na sa documentary nila.

"It was designed by my classmate way back in college. Naswertehan nga naman at naging professional pa ata ang lokang 'yun." natatawa pa niyang sagot dito.

"Even ako nabiktima rin diyan sa ginawa niya. I was stunned, and I mean it. Her work does fascinates. Paborito ko nga ata 'yang banda sa ginawa niya." tugon niya pa habang sinusulyapan narin ang tinutukoy.

Tatango-tango naman si Max. "It really does fascinates ate. Bawat galaw ng pigura eh parang totoo talaga. Na para bang naamoy mo rin ang bawat galaw ng halaman sa hangin. Even the sky feels reality. It's seems you were fond with nature too, huh?" tugon pa nito.

"Hm. Kind of. I used to call that my artificial window. Simple nga lang ang gusto kong gawin niya diyan pero sinobrahan naman."

"Di ko nga alam kung pa'no niya 'yan ginawa. It even depend on what day is it. Kung umaga pa ba o gabi na. Kaya nga di rin ako mahihirapan sa pag-identify kung anong oras na."

"Wow.. Considering nga lang na ni walang ka hala-halaman sa labas. It does useful, kasi kahit papano makakakita parin tayo. I would really love to have this kind in the future." wika naman ni Moses, na di parin nawawala ang kamangha sa nakita.

"Hm. And for that. I give you a thumbs up boy." nagthumbs-up pa si Lian ng sabihin 'yun.

"Pero alam niyo kung ano pang nagustuhan ko diyan?.." dagdag niya, habang hinihintay lang rin siyang magsalita ng dalawa.

"I love it because it's somehow smells home. A complete home. Alam niyo 'yun, tuwing minamasdan mo lang siya pakiramdam niyo nakauwi ka narin sa inyo."

Natawa nalang siya ng sabihin 'yun. "Double purpose na nga ata 'yan eh. Oh well, anyways. So much for information, sa'n na nga tayo sa sadya niyo?" pagsegway na lamang niya.

And that's when they start what is needed. Antisipado pa ngang makinig ang dalawa sa mga binibigay na hinaing ni Lian. But then one thought made them remember importance. Importance that they could even reminisce.

Home..