Wishing, Alois |√

37th Gloom

"Maraming salamat Hija. Maraming salamat talaga. You didn't know how much it means to us."

Kasabay nun ang mahigpit na yapos ni tita Phrim sa'kin. Samantalang ako ay tipid na ngiti at matamang tango lamang ang iginawad.

"Walang anuman po tita." Sagot ko saka naman siya kumawala sa yakap.

"B-but tita. Can I ask for a favor too?"

Dagdag ko na ikinatigil niya saglit pero ng marinig naman ay agaran rin niyang sinang-ayunan.

~

"Li, sa'n tayo papunta?"

Tanong agad ni Alois ng papadischarge na siya kinabukasan at wala ng iba pang apparatus na nakakabit dito, at heto ako hinahatak siya sa dis oras ng gabi dala ang kanyang nagtatakang mukha.

Biglaan man ang pagdidischarge ng doktor sa kaniya, alam ko naman kung sa'n patungo ito. Isang bagay lamang ang di ako sigurado. It's just that I don't know, when?

"Anong meron? Wait, what? you drive?" Nagtatakang tanong niya ulit ng makapasok kami sa kotse niya at nauna pa akong sumakay sa driver's seat nito.

"Teka? Tawagan natin si Mang Cardio." Suhestiyon pa niya.

Wari pa niyang pinagtitinginan ang labas ng makita ang pansamantalang driver na binigay sa kanya.

"Bakit? May sinabi ba akong hindi ako marunong? I never said that." Taas noo ko pang saad at pinaandar na nga ang kotse.

~

"Wait? I know this road? Are we---"

"Yes dun nga tayo papunta. So kung ano man 'yang naisip mo, yun na nga 'yun." Agaran kong pagputol sa sasabihin niya at itinuon na lamang ang mga mata sa daanan.

~

"We're here!" Agaran kong wika as I spread my arms to capture the wind. As I look at him full of questions.

"Diba ako dapat ang magdadala sa'yo rito? Why now?.."

"Kasi gusto ko lang. Bakit? Ayaw mo?" Na ikinagulat na niya.

"H-huh?" Ikinangunot noo na niyang tanong. As I chuckled then.

"Funny how it is na ikaw ang hilig magbiro sa'tin pero di ka pa nakagets. Pero seryoso Alois, I just really want to repay you. Gusto kong ako naman ang gagawa ng move para sa'yo."

Prente kong pagdahilan as I climbed and sit on the same spot as we are ng pinanood namin ang sunset.

Then he gave me his warmest smile, saka naman siya sumunod sa'kin. "You don't have to, Li. Pero.. Pinanindigan mo talaga ang spot na'to ha?" Natawa na nga siya.

"Siyempre. Ako pa kayang nagsulat diyan tapos di natin balikan." Sabay tingin sa gawi na sinulatan ko.

Nangibit balikat na lamang siya. "Fine. If you say so. So now, I bet that were really going to watch the sunrise huh?" Sabay hagod na niyang tingin sa hamba ng langit.

"Hm! Pero napaaga rin ata ang paghatak ko sa'yo. Ang dilim pa naman kasi." Sabay tingin ko narin dito.

Natawa siya. "Ang advance mo naman kasi magset ng oras sa relos mo, ayan tuloy. Haha."

"Tss. Oo na." Sabay ngiwi ko pa sa kanya. Na tinawanan niya lamang.

~

So the sunrise came. Tahimik lamang namin itong tiningnan ng magkasabay, as I chose to speak then.

"Alois?"

"Hm?" Sagot niya ng bumaling sa'kin.

"May nabanggit ka noon about writing our own stories diba?"

"Sabi mo pa nga nun. We are the protagonist of our own story. At ni wala akong isang nasabi sa'yo. Pero siguro ngayon meron na." pagtatapos ko na mataman niya lamang pinakinggan.

"Can you share it then, Li?" Saka rin ako ngumiti sa kanya at nagsimula na.

"I was the ordinary Lianna Marie Conrad then. A boring practical lady whose life is controlled and calculated. Yung para bang planado na lahat ang buhay."

"Until I met this guy. Aloysius Kristoffer Benzon, which name wants to be called Alois, na derived daw sa founder ng Alzheimer ang first name. How ironic, right?"

Narinig ko man siyang natawa ay pinagpatuloy ko parin ang sasabihin.

"Now eventually, here I am wishing for an Alzheimer to come for me. Apparently, he gave me him."

"Studies says that Alzheimer is the illness of forgetting yet he taught me to remember."

"He is the only one who tried to broke those hard walls of mine na kay hirap magiba ng kung sino, pero sa kanya ay parang kay dali lamang."

"Until we became much closer and closer. Hangang sa napagtanto ko na lamang na napamahal narin pala siya sa'kin, as well as him." As he stiffened by my words yet I still continued then.

"And so he made me the opposite Lian from the past. Yung tunay na ako. Even after his confessions at kahit na iniiwasan ko na siya at lahat. Di ko parin maiwasang maunang lumapit at kausapin siya."

"Until I found out something about him na ni minsan ay di niya kailanman sinabi sa'kin. Their I realized.."

"I was too busy fixing my life full of confusions and complications, yet I never tend to learn his."

Pagtatapos ko as I'm only staring at him as he was then. Nabigla naman siya ng niyakap ko siya at naramdaman ang munting butil galing sa mga mata ko.

"You were the saviour that I'd never asked but still came for me open hand. So thank you Alois. Salamat sa lahat." As I said it then.

Alam kong nararamdaman narin niya ang tensyon sa aming dalawa, pero ni hindi niya pinaramdam ang pag-aalala bagkus ay pinagaan pa niya ang loob ko.

"Grabe, para naman akong mawawala sa sinabi mo, Li. Huwag ka nga, nagiging iyakin ka na tuloy. Haha." Wika pa nito. As let go of my hug at pinunasan ang mumunting butil na luha ko.

"Hush now, okay. Ayokong nakikita kang umiiyak. Alam mo 'yan." Saka naman akong parang batang tumatango sa kanya.

"Ang cute mo talagang umiyak." Saka siya natawa ulit at hinampas ko na nga.

"Loko ka!" Di ko narin mapigilang matawa habang pinunasan ang natitirang luha sa sariling mata.

As he chuckled again. "Li. Ito lang siguro ang masasabi ko. Kung sakali mang darating ang araw na hindi man tayo magkita na. I want you to live life to the fullest."

"Isang buhay na kahit wala ako, wala ang taong tutulong sa'yo.. Makakaya mo paring mabuhay gaya ng gusto mo. A life of independency."

"A life that you wanted to be.  That this wanted to be. " Nuwestra pa nito sa dibdib ko, saka nagpatuloy sa sasabihin.

"Pwede mo ba 'yung gawin para sa'kin? Ha? Para sa consultant mo, Li?" As I nodded again.Hinawakan naman niya ang magkabilang pisngi ko.

"Remember how I'm always here for you. You know that." pagtatapos niya.

"H-hm. I p-promise Alois." Tumatango ko na namang sagot. As he gave me again his smile.

"I'll count on that then." As he gently kissed my forehead.

And so, their is that sweet Alois.