Wishing, Alois |√

34th Gloom

"L-lian?"

The first thing he utter the moment I step into his hospital private room.

Kaya pala. Kaya pala ang tagal niyang di nagpakita. Just because he was god damn ill!

"M-mom.." Gulat na baling naman nito sa ina na nasa likuran ko lang.

"I told you so. But you didn't listen. So now, better tell her the truth." Sagot naman ni tita saka ngumiting bumaling sa'kin, at lumabas ulit pagkatapos.

Then here we are again with our total silence. The usual as it is.

"Y-you shouldn't be here." Tugon na niya sa'kin. Waring tinataboy ako.

"Then you should have told me." Prente kong sagot. Sabay ng pagkatigil niya sa sinabi ko.

Napayuko siya. "I-i'm sorry.. Wala talaga akong planong sabihin sa'yo kasi di rin naman malala 'tong sakit ko. Konting sakit lang 'toh ng ulo Li, so don't wo--"

"Alam mo, konti nalang maniniwala na'kong maling impluwensya na ako sa'yo." Prenteng pagputol ko sa sinabi niya.

"Li, andiyan ka n---"

"Then stop lying!" Di ko na mapigilang sigaw ng muling pinutol ko ang sasabihin niya.

"Stop lying as if maliit na bagay lang 'yang sakit mo, kasi hindi!"

"You were 2 weeks gone Alois for pete's sake! Tapos magdadahilan ka pang konting sakit lang 'yan well in fact these such apparatus' had already snap my face just now? Don't fool me! Godddam't!"

Turo ko pa sa mga apparatus na nakakabit sa kanya habang tuloy ko parin siyang sinisigawan as he was left dumbfounded then. Wala narin naman akong pakealam. It's his fault still.

"J-just stop lying Alois, please lang. Ayoko ng dagdagan pa ang mga pagsisisi ko. Just damm't! Ni hindi ko man lang napansin."

Napahawak pa ako sa aking noo ng wala sa oras habang ang isa ay nakapamewang. Still, tuloy parin ako sa mahabang litanya ko.

"Those secret coughs and vomits. Mga minsang pagsakit ng ulo mo. Akala ko stress ka nga lang, pero mas malala na pala. And you never tried telling me any of this! You bastard."

Di ko na mapigilang mura sa kanya. As he was still listening to me.

"I trusted you, you know. I even chose to tell you those secret sentiments of mine. Pero ngayong ikaw naman ang meron, ni hindi mo man lang ako sinabihan. So you never trusted me all this time. 'Yun ba 'yun Alois? Ha?"

"Li, you know it's not that." Sa wakas ay wika na niya.

"Then what is it, then?" Diretsa ko namang sagot.

Napabuntong-hininga nalang ako ng wala na naman akong narinig sa kanya pagkatapos nun. Kaya mas pinili ko nalang munang umupo sa malapit na couch sa tabi ng kama niya.

Hinihintay ko parin siyang magdahilan sa'kin, hangang sa siya na nga ang naunang magsalita.

"I was seven when I got into a car accident." Panimula niya ikinagulat ko, kaya napabaling ako agad sa kanya. As I am starting to listen.

"Lubhang naapektuhan ang ulo ko nun, reason for me to be in coma for 5 months. Until nagising nga ako but still needed to stay for a couple of weeks bago nadischarged. Kasi nga raw, sumasakit padin daw nun ang ulo ko.

"Milagro nga daw'ng maituturing na nagising ako ng ganun ka balis, kasi mostly daw sa mga cases na ganun ilang years pa ang aabutin bago magising, or worst is, di na talaga magigising."

" So ayun nga. Okay na ako ulit. I was again the happy lucky son of the Benzons. Until my headaches came back."

"And when was it?" Agaran kong tanong kahit di pa siya tapos sa sasabihin.

"During my 3rd year of College." prente niyang sagot na ikinagulat ko na naman.

" S-so, before pa tayo nagkakilala? N-nalaman rin ba'to agad nina tita?" Tanong ko ulit.

Nginitian naman niya ako. "Yep. Sila ang una kong sinabihan ng maramdaman ko 'yun. Aligaga pa nga si mama nun eh. Pinacheck-up ako agad. Haha."

Simpleng sagot niya na para bang isang bagay lamang ang binanggit. Bagkus ay nagpatuloy parin siya

"Sabi ng doktor nun, may nagtrigger lang daw'ng mga ilang cells ko sa utak kaya bumabalik ang sakit ng ulo ko. He even suggested kung lumalala nga raw ang pagsakit nito ay kailangan ko na namang operahan."

"I was so sure back then sa kung ano man ang maging kinahihihatnan ko. Not until I get close to you." Pagtatapos niya na ikinakunot na naman ng noo ko.

"So sinasabi mo bang it's because of me all along kaya di mo matuloy-tuloy ang operasyon mo?"
Prenteng pagkonkluda ko na ikinatango niya lang bilang sagot.

"Nung una, wala lang 'yun. Para bang I was only attracted to you, but never changed the fact na magiging balakid ka sa nakaplano ko ng buhay."

"But when I often saw you many times na malalim ang iniisip, tapos mag-isa pa. Napagtanto ko nalang na naging interesado narin pala ako sa'yo. Especially when I have known about your stories already."

Napabaling siya sa hamba ng nakaopen niyang bintana sa kwarto at doon nagpatuloy sa pagsasalaysay na para bang doon makakakuha pa ng lakas para magsalita.

"Kasabay nun ang paglala naman ng sakit ng ulo ko na recently mo na ngang napansin. Reason for mom too, to finally force me for an operation pero tinanggihan ko na nga."

Ilang minuto akong natigilan nun bago naglakas loob na magsalita ulit. "Why is it because of me, Alois?"

Wala sa wisyo ko nalang' tanong na mataman lang' tinitignan ang nakamasid niyang pigura sa bintana.

"Alam mo ba kung anong sinabi ko sa sarili ko the time I first saw you with those weary eyes?" Prenteng tanong niya sa'kin ng bumaling na sa gawi ko. As I only remained silent.

"I wan't to help those eyes for a bit. I wan't to take care, until I'll see it happy. Its complete happiness." Pagtatapos niya.

"But you don't have to Alois. Di mo naman ako obligasyon para gawin pa 'yan sa'kin. I can handle myself. Pero kung gusto mo talaga akong tulungan, pupwede mo parin namang gawin 'yun after your operation, diba?" Waring pagkumbinsi ko sa kanya.

Mataman niya lang akong tinignan matapos nun. Waring nagdadalawang isip na sabihin pa ang dapat, but still he ended up saying it.

"Cause once na ma-operahan ako. Theirs a possibility na makalimutan ko lahat. My family, friends, at kung sino pang kakilala ko. Kahit mismong ikaw, Li. And that's what I'm afraid of. Lalo na't nakapangako na ako sa'yo."

And that's when my heart breakdown.