Wishing, Alois |√

35th Gloom

"How are you?"

Ang paunang pagbati ko kay Alois ng bumisita ulit ako sa kanya. Cause aminin ko man sa hindi na pgkatapos ng malaman ko ang tungkol sa sakit niya. I do visits on him always then. At sa bawat pagbati ko, hindi mawawala ang ang salitang 'yan.

Though I assumed that he always notice those worries of mine. Di ko lang kasi mapigilan. Lalo na ngayong mas lumalala pa siya, reason for him too para ipagpaliban na ang pag-aaral dahil di na kaya ng katawan niya.

"Ang ewan mo talaga Li. Lagi mo na nga akong dinadalaw dito, nababahala ka parin sa'kin." Natatawa pa niyang sagot.

"You can't blame me. You should have listen to your mom already. Ayaw mo naman." Wika ko.

"Why? Do you already want me to do it so?"

As he only smiled at me. Kasabay naman ng pagkatigil ko sa paghiwa ng mga prutas na dinala ko para sa kanya. Ni di pa makatingin sa kanya at mas piniling ang likod ko lamang ang nakaharap dito.

"I-it is your own will who'll decide Alois. Not mine. Ba't ako ang tinatanong mo?" Prenteng sagot ko na sinusubukang ipagpatuloy muli ang ginagawa.

"Malay mo. Baka magbago pa isip ko." Kibit-balikat pa nitong tugon.

And so my thoughts interrupted me again. Pa'no nga ba?Magbabago nga kaya?

"Ewan ko sa'yo. Kumain ka na nga lang." Saka ko nilahad ang mga prutas na inislice ko, kasabay naman ng pagbaliwala ko sa sinabi niya. As he was just chuckling then.

~

"Li.. Can you read me this story?"

Agarang pag-utos niya nung papatulog na siya. "Really, Alois? Robinhood?" Pamimilosopa ko naman agad ng makita ang titulo nito.

Kibit-balikat siyang tumawa. "My niece gave this to me last new year, regalo niya daw sa'kin. Besides, I like robinhood's story since then."

"And, why?" Mapaglaro ko paring tanong.

He chuckled. "Cause like him, I love protecting my love ones, pwera nga lang sa pagiging magnanakaw niya." Parang bata pa nitong pagdahilan.

Di ko na naman mapigilang matawa at mapailing. "Ang ewan mo. Akin na nga lang. Kwentuhan na kita isip-bata." As he chuckled again.

So ayun nga pinagbigyan ko na nga siya. Hangang sa matapos ko nga itong basahin.

Ilang minutong natahimik ang paligid namin nun kahit batid ko mang gising parin siya. Naputol lamang 'yun ng bigla na lamang niyang nilagay ang ulo niya sa balikat ko.

"Li? Can I hold your hand?" Tanong pa niya na agad kong sinang-ayunan, as he then clasped our hands.

Di ko alam kung ilang minuto o oras na ba kami sa posisyong 'yun na ni walang isang salitang binitawan. Hangang sa namalayan ko na lamang na nakatulog na pala ito sa balikat ko.

Pinabayaan ko pa siya dun, as I'm still staring at our clasped hands na mataman kong hinihimas sa aking hinliliit.

Hangang sa hinay-hinay ko na ngang nilipat ang ulo niya sa unan, at pinakawalan na ang nakahawak naming kamay.

Kasabay naman nun ang pagpasok ni tita na tumigil lamang sa hamba ng pintuan. Para bang pinatapos niya lang akong gawin ang kelangan kay Alois bago kausapin. At di nga ako nagkamali.

"Lian. Can I talk with you for a second, hija." Agaran niyang wika ng sa wakas ay tapos na ako at bumaling na dito.

"Sige po tita." Agaran kong sagot. As she decided to went outside at sumunod naman ako.

~

"What is it about, tita?" Pauna kong tanong ng nakalabas na nga kami.

Ilang segundo pa siya bago humarap sa'kin galing sa pagkatalikod as she seemed hugging herself.

"Can you do me a favor, hija?" As she said after a big sigh.

Kahit may bahid ng pagtataka ang bawat ekspresyon ni tita para sa'kin, ay binalewala ko na lamang. "Sure po tita. Ano po ba 'yun? Tungkol po ba kay Alois?"

Bumaling naman siya sa ibang direksyon na para bang tama ako sa aking sinabi. As she started to crack by her own words.

"I-i know this maybe too much to ask Hija. But.. Can you try to persuade Alois to take the operation? Can you, Lian? Can you do it for me?" Diretsang wika niya as I became dumbfounded.

Oo at naisip ko rin 'yun. Kung ba lakas kong matatanong kay Alois that he will take the operation or not? Kasi aminin ko man sa hindi, kahit sarili ko di alam ang gagawin. Ang komplikado lang kasi.

My mind was torn between problems to problem na para bang ang isang utak ko nagsasabing pursuade him. Pero natatalo naman ng isa na sinasabing hindi. Cause it seemed afraid of losing him.

Di ko naman inakalang hahantong pala sa ganito na mismong pamilya na niya ang magmamakaawa sa'kin.

"P-po?" Wala sa sarili ko paring sambit.

"I just thought that you'll be the one who can do that for us. Nakikita ko kasi kung pa'no ka komportable ang anak ko sa'yo hija. And the way he seemed to follow your orders."

"Parang mas close ka na nga ata niya kaysa sa'kin na mama niya. So please hija. Can you try?"

"P-pero tita. Kaibigan lang naman din niya ako. I don't think I can do that. Kayo nga na mama niya nahirapan na, pa'no pa kaya sa'kin?" Pagdadahilan ko na.

"Exactly, hija." Saka siya mas lumapit sa'kin at magsalita ulit.

"Mama na nga niya ako, pero di ko parin nagawa. So please hija. Just give it a try okay."

"B-bu--"

"Please?" Di ko na nga natuloy ang pagtutol pa ng hinawakan na niya ang mga kamay ko para magmakaawa.

As I was left with no choice then. At napabuntong hininga na lamang.

"S-susubukan ko po tita." Saka siya napangiti sa sinabi ko. That genuine smile.

"I know you can do that, hija. I know you can." As she let go of her hold.

"K-kailan po ba ang operasyon niya?" Usisa ko.

"Their still no dates but we tend to do it abroad." Diretsa niyang sagot as I stayed still. Na para bang nahinto ng ilang segundo ang utak ko.

"N-nasabi niyo narin po ba'to kay Alois?" Agaran kong tanong na naman.

"Yes. Alam na niya."

Dun na nga natapos ang pag-uusap namin patungkol kay Alois at mas piniling bumalik muna sa kwarto niya.

As I long staring at his peaceful face, silently sleeping.

"Makakaya ko ba? Makakaya ko bang mapa Oo ka sa bawat salita ko?" I uttered words full of whispers.