best friend ❆ jung hoseok✔

13

KONTROL ETMEDEN ATIYORUM YANLIŞLARIM VARSA KUSURA BAKMAYIN YAVRUMLAR

"İnat etme artık Hye Su.Çık ve doktora gidelim." Klozetin kapağını bilmem kaçıncı defa kapattıktan sonra tuvalet kağıdından bir kaç tane kopartıp ağzımı sildim.Klozetin üzerine otururken avuçlarımı yüzüme kapatmış bir şekilde bekledim.

Midemin bu defa ağzıma gelmeyeceğini anladığımda yerimden kalkıp yüzüme bir kaç defa su vurduktan sonra banyonun kapısını açtım.Hoseok kapının açılmasıyla kendini duvardan çekip yanıma geldi.

"Hadi gidiyoruz." Bileğimi kavrayıp beni kapının önüne çekiştirirken ben engel olmamıştım.Askılıktan aldığı montumu giydirip fermuarını çekmeye çalışıyordu.

"Önemli bir şey değil.Sadece üşütmüşüm Hoseok.Bence dinlenirsem geçer." Çekemediği fermuara karşı oflarken hala takmaya çalışan ellerini durdurdum.

"Üşütmeyi hafife mi alıyorsun sen? Vereceği ilaç ile iyi olacaksın." Ona daha fazla direnmeden kendi fermuarımı çektim.Doktorun vereceği ilaç belki de sürekli bulanıp duran mideme iyi gelebilirdi.Hoseok kendi montunu giyip bana döndüğünde cıkladı.

"Neden hasta olduğun çok belli." Fermuarı yarısına kadar çekilmiş olan montumu düzenleyip fermuarı boğazımı kapatacak kadar çekti.Bir şey söylemeyerek kapıdan çıkan Hoseok'u takip ettim.

Yaklaşık 2 haftadır pek bir şey yemememe rağmen midem bulanıyordu.Her ne kadar dinlensem geçer desem de artık sıkılmıştım.Doktora gidip ilaç almam gerçekten iyi olabilirdi.Hoseok 2 haftadır bana resmen doktora gitmem için yalvarıyordu.

Beni bu kadar önemsemesi neden garip hissediyor?

Daha önce onu bu kadar ısrar ederken görmemiştim.

Evet biz yakın arkadaşlardık ve birbirimiz için endişelenip , birbirimizi korumaya çalışıyorduk.Ama neden şuan farklı hissettiriyordu? Onun benim için endişelenmesi neden hoşuma gidiyordu bilmiyorum ama kesinlikle kendimi toparlamalı ve aklımı başıma almalıydım.O benim arkadaşım.

Evden çıktıktan sonra asansörü beklemeden yavaş yavaş merdivenlerden inmeye başladım.Hoseok bir an önce doktora gitmek için hızla iniyor ve beni bekliyordu.

"Neden bu kadar yavaşsın?" Merdivenleri olabildiğince yavaş bir şekilde inip Hoseok'un yanına geldiğimde gözlerini devirip apartmandan çıktı.O neden bu kadar hızlıydı? Apartmanın önüne park ettiği arabasına binerken bende hızlı bir şekilde -olabildiğince- yolcu koltuğuna bindim.Sadece 2 saniye dışarıda kalmama rağmen soğuk tüylerimi diken diken etmişti.

Arabayı çokta uzakta olmayan hastahaneye doğru sürerken ben yolları ve dışarıda ki insanları izliyordum.Her baktığımda aklıma gelen tek şey şuydu.Herkesin farklı farklı hayatları , dertleri , mutlulukları , sorunları vardı.Benim için büyük olan bir sorun başkası için çok küçük olabilirdi belki.

Hastahanenin önüne gelene kadar dışarıyı izledim.Ağzımdan tek kelime dahi çıkmamıştı.Zaten konuşacak da bir şey yoktu.Arabayı park ettikten sonra indik.Akşamın geç vakitlerinden birinde olduğumuz için pek kimse yoktu hastahanede.Hoseok arabada babasının arkadaşlarından birini arayıp geleceğimizi haber vermiş , pek uğramadığım hastahanede elimi kavrayarak yönlendirmişti.

Sanırım yavaşlığımdan gerçekten nefret ediyordu.

Odanın kapısının önüne geldiğimizde elimi bırakıp kapıyı tıklattı.İçeriden aldığımız onay ile birlikte kapıyı aralamış ve odaya girmiştik.

"Hoşgeldiniz! Ne kadar da büyümüşsün Hoseok." Doktor ile Hoseok arasından geçen küçük sarılmayı izledim.Hoseok'un her zaman ki gibi gözleri gülüyordu.Tüm insanlara aynı içtenliği yansıtmayı nasıl başarıyordu?