Lavinya

Eylül

İlk gidişinde yüreğim yara almış
Tanışmıştı acı denilen duyguyla. Lakin umut vardı hep yüreğimi avutup duran.
Yarama merhem olan.
Yokluğunda hiç vazgeçmedim onu sevmekten, özlemekten.
Hayallerim hep gülüşleriyle doluydu. Eylül ayını gösteriyordu takvim. Yüreğim iyice yorulmuştu beklemekten.
Geceye fısıldadım ne olacak bu sessizlik diye.
Umut seslendi, yüreğimin en yaralı yerinden.
Sessizliğe son ver , duayla haykır diye. Önce dua ettim geç kalmışlık hayır olsun diye.
Sonra haykırdım gelincik diye. Kalbim duracak gibiydi.
Sessizlik bozulmaz diye.
Umudun sesini duydum tekrardan. Mutluluk telgraf çekmiş geliyor geliyor diye.
Baksana gökyüzünde ki bulutlara
Onlar bile haber salmış geliyor diye. Eylülün yağmuruna karışarak hemde. Yağmur misali tane tane düşecek yüreğine.
Gülüşünü ektiğin yere.
Gözlerim mutluluktan dolmuş bekliyordu yine.
Bekleyişin sonu gelmişti artık. Mutluluk kapıdaydı, konuşuyordu benle.
Gecelerin sessizliği bozulmuş. Mutluluk ve umut haykırışları eşlik ediyordu geceye.
Gelincik dönmüştü yüreğime. Yüreğime ve hayallerime dönmüştü. Mutluluk sarhoşu olmuştum.
Çünkü tekrardan gidişini imkansız görüyordum artık.
Bırakmaz , kıyamaz bize sanıyordum. Ben daha sanarken
O çoktan itmişti  bizi gecenin sessizliğine.
Şimdi yine sessizlik ve gece ile hayallerimi düşlüyorum eskisi gibi. Açılan yarama merhem olur diye. Belki anlıkta olsa avutur yüreğimi diye.
Satırlarım yine eskisi gibi.
Bekleyiş ve umut dolu.
Belki Eylül yeniden gelir diye...