Hangbrug

1

Mijn ogen schieten open. Ik lig op iets wat het meest wegheeft van de koude, harde grond en de vochtige lucht maakt me klam en koud. Mijn ademhaling gaat veelte snel. Ik schiet overeind. Het is heel donker en ik kan niets zien, wat mij geen prettig gevoel bezorgt. Ik heb geen flauw idee waar ik me bevind, ik heb zelfs geen flauw idee meer wie ik ben. De gedachte dat ik niets meer weet, laat me alleen maar banger worden. Mijn ademhaling wordt sneller en schokkerig. Ik probeer op adem te komen, wat niet echt lukt. Als reactie daarop laat ik me weer vol op de grond vallen. Mijn elleboog raakt een hard stuk op de grond en een pijnscheut schiet door mijn arm, dat gaat me zeker een blauwe plek bezorgen. Daar ga ik  later nog wel eens naar kijken. Ik leg mijn handen op mijn buik en ik let op mijn ademhaling. Na een tijdje krijg ik het weer onder controle en ik sta weer op. Mijn gedachten beginnen ook weer een klein beetje terug te komen, maar meer dan mijn naam en leeftijd kan ik me niet herinneren. Ik begin rustig te lopen. Na zeker een half uur rond gedwaald te hebben over open vlakken, door bossen en door plassen water, geef ik het op. Het ronddwalen maakt me moe en ik bereik er niks mee. Ik besluit om verder te gaan wanneer het ochtend is, wanneer het licht is. Ik laat me tegen een boom aan zakken en val in slaap.

"Nieuweling?" Ik hoor gemompel boven mijn hoofd.
"Denk het, heb hem nog nooit gezien." Ik open mijn ogen weer en zie dat er twee meiden boven mijn hoofd hangen. Eentje houdt een dolk in haar handen vast. 
"Nieuweling?" vraagt het meisje met de dolk.
"Wat?" vraag ik verward.
"Of je een nieuweling bent", zegt het tweede meisje.
"Wat is dit?" vraag ik.
"Het is een nieuweling." Het meisje met de dolk trekt de conclusie, maar ik heb geen idee waarvoor ik een nieuweling moet zijn.
"Wat is dit?" vraag ik nogmaals. De twee meiden kijken elkaar aan. Ze fluisteren iets in elkaars oor en knikken dan.
"Goed, we vertellen het je wel."
"Graag", zeg ik. Het meisje zonder dolk houdt haar hand voor me uitgestrekt, wat ik beantwoord met een vragende blik.
"Sta op, dan." Ik pak haar hand vast en kom overeind. "Ik ben Miluji en dit is Olivia. Wie ben jij? Of weet je je naam nog niet?"
"Brandon", mompel ik.
"Nou, Brandon, je zit hier vast." Olivia valt met de deur in huis. Ze zwaait een beetje met de dolk, die nog altijd in haar handen is. 
"Lekker geruststellend."
"Tja, we kunnen het meteen brengen of we draaien eromheen", zegt Miluji en ze haalt haar schouders op. "In het begin waren er hier twintig mensen", begint ze het verhaal.
"Eens per maand worden er tassen met spullen geplaatst, zo ook in het begin. De inhoud kan verschillen van wapens tot eten tot verband en pleisters", vult Olivia haar aan.
"Het is de bedoeling dat je wint."
"Hoe win je dan?" vraag ik.
"Je moet naar de overkant, dan ben je veilig, of je wint het spel. Dat is een hele opgave."
"Daar komen we nog op. Loop eerst even mee. En als je mensen ziet, waarschuw ons en ga niet naar ze gillen. Niet iedereen is even beleefd als wij zijn", zegt Miluji. Ik werp een blik op Olivia. Een dolk vasthouden lijkt me niet een vorm van beleefd zijn.
We komen aan bij een kloof, ik ben me wat blij dat ik hier vannacht niet liep: ik had zo van de rand kunnen vallen, mijn dood tegemoet. We komen tot stilstand bij de rand en Miluji wilt verder vertellen. Ik kijk echter eerst om me heen. Overal is mist, maar toch kan ik nog de contouren van een gebouw zien aan de overkant. De lichten aan de overkant schemeren ook een beetje door de dikke laag mist heen. Ik laat mijn blik wat naar rechts glijden, waar een enorme hangbrug hangt. Met een hangbrug kan je naar de overkant en Miluji en Olivia zeiden dat je aan de overkant veilig bent. Ik begin naar de hangbrug te lopen.
"Brandon?" vraagt Olivia wanneer ze lucht krijgt van mijn plan. Ik negeer haar en zet mijn voet op de eerste plank van de brug. Onder mijn voet kraakt de plank. Ik zet mijn andere voet op de volgende plank en begin een klein stukje door te lopen, zo voorzichtig mogelijk. De enige houvast zijn twee versleten touwen die naast de brug hangen. Er mist een plank en ik zet mijn voet er voorzichtig overheen.
"Brandon, kom terug!" sist Miluji. Ik negeer haar en loop verder. "Kom op! Er komen mensen aan en het is gevaarlijk!" sist ze er boos achteraan. Ik negeer haar wederom. Ik ben al bij het zevende plankje. "We moeten hem helpen", zegt Miluji tegen Olivia. Ze doet haar rugzak van haar rug en zet haar voet ook op de brug, waardoor het begint te schommelen.
"Doe nou niet, Milu", zegt Olivia. "Ik ga mijn leven niet op het spel zetten voor een nieuwe gek!" hoor ik haar nog zeggen voor ze wegsprint.
"Oliv!" Miluji schreeuwt Olivia achterna. Zij heeft echter mijn tactiek overgenomen, gewoon Miluji negeren. De planken beginnen steeds meer te kraken onder mijn voeten en de gaten tussen de planken beginnen groter en meer te worden. Ik zet mijn voet extra voorzichtig op een plankje. Het gekraak gaat door merg en been. Het plankje begeeft het en valt naar beneden. Ik trek mijn voet net op net terug. Ik voel een hand aan mijn arm trekken.
"Kom terug, sukkel!" sist ze boos. Ze trekt aan mijn arm.
"Waarom?"
"Het is gevaarlijk!"
"Waarom?"
"Kom mee, Oliv zoeken, en we vertellen het je. Luister nou maar naar ons en doe geen domme dingen!" 
"Oké, oké", mompel ik. "Ik kom mee."
"Dankje." Miluji schuifelt langzaamaan terug naar de kant en ik ga haar achterna. Ze plaatst haar beide voeten op één plankje en opeens breekt de plank. Ze valt een heel stuk naar beneden, ik kon haar niet op tijd vastpakken.
"Miluji!" roep ik geschrokken. Ik kijk bang naar beneden.
"Help me dan!" roept ze bang terug. Haar armen hebben zich vastgegrepen aan de planken van de brug. Ik stap over haar hoofd heen en ga op de planken liggen. "Wat doe je, sukkel?" roept ze.
"Ik verdeel mijn gewicht over de planken, als mij hetzelfde overkomt, gaan we er beide aan."
Ik pak haar onder haar oksels beet en probeer haar een beetje naar boven te trekken. Het werkt niet en tranen beginnen over haar wangen te rollen.
"Sorry, Miluji", mompel ik. Ik krabbel overeind en ren weg, haar achterlatend.
"Nee! Brendon!" krijst ze. Ik negeer haar gegil en ren zo hard als ik kan weg.

Ik vind Olivia midden in het bos. Ze veegt haar bebloede dolk af aan haar broek.
"Wat?" vraag ik verward. Ik staar van Olivia, naar het mes, naar het lichaam wat op de grond dood ligt te bloeden.
"Alles om te winnen en niet zelf te sterven", zegt Olivia. 
"Wat?" vraag ik nogmaals. Maar ik besef me dat ik geen tijd heb voor deze kwestie. "Kom mee, Miluji zit in de problemen!" roep ik.
"Wat is er dan?" vraagt ze verbaasd.
"Ze is door de brug gezakt", antwoord ik en ik sleur haar mee. We rennen samen zo hard als we kunnen terug naar de brug, waar een huilende Miluji hangt.
"Oliv?" vraagt ze wanneer ze ons ziet. "Jij", sneert ze boos, "waarom liet je me achter?"
"Ik moest haar toch halen, ik kon je in mijn eentje niet redden", zeg ik.
"Oh."
"Minder praten, meer doen", zegt Olivia en ze zet een voet op de brug. "Brandon, jij gaat aan haar andere kant staan", beveelt ze me. Ik loop langs de twee meiden heen en ga daar stil staan. "We gaan haar beiden omhoog hijsen aan haar oksel en arm. Op drie. Milu, jij telt." Ik knik en buk voorzichtig. Ik plaats mijn ene hand onder Miluji's oksel en de andere onder haar bovenarm. Olivia doet hetzelfde bij de andere kant van Miluji. 
"Eén, twee, drie!" gilt Miluji. Olivia en ik beginnen met al onze kracht Miluji omhoog te hijsen. Haar bovenlichaam komt boven de planken uit. We draaien haar, zodat ze op de planken kan gaan zitten. Als ze eenmaal zit, haalt ze haar benen snel uit het gat. Ze komt trillend overeind en knuffelt Olivia.
"Dit lijkt me niet de geschikte plek om het leven te vieren", zeg ik. "Zullen we dat op het vaste land doen?" Olivia werpt me een dodelijke blik toe, maar ze loopt voorzichtig, hand in hand met Miluji, over de brug. Ik volg ze en kijk ze hoopvol aan wanneer we weer veilig en wel op de vaste grond staan.
"En nu graag een verklaring." 

A/N

1440 woorden.

Deel één van 'Hangbrug', vertel me wat je er van vindt:)

XxThyrza

Datum; 12'11'16