Hangbrug

22

Ik slenter terug naar het kamp. Tranen branden in mijn ogen en rollen daarna over mijn wangen. Ik vraag me af hoe ik dit in godsnaam aan Miluji en Jace moet vertellen.

"Branny? Wat is er?" vraagt Miluji. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen nu ik bij het kampvuur sta. Jace en Miluji kijken me bezorgd aan.
"Olivia..." zeg ik schor. "Ze- ze is-" Ik stop met praten.
"Wat is er met Oliv? Is ze gewond?" vraagt Miluji. "Gewond? Gepakt door een andere groep? Overgelopen?"
"Dood", fluister ik. "Ze is dood." Miluji kijkt me geschrokken aan en ook zij barst in tranen uit. Alleen Jace lijkt er niet veel om te geven.
Er verandert niets; de zon gaat nog steeds elke dag op, de seizoenen blijven veranderen, de klokken blijven tikken en ze blijven verwikkeld in het moordspel van een of andere psychopaat, zo denkt hij erover.
"Hoe?" vraagt Miluji tussen het huilen door. "Welk stuk vreten is verantwoordelijk voor de dood van Olivia?! Ik ga diegene wurgen!" roept ze. Ik slik. Indirect ben ik verantwoordelijk, ik heb haar immers niet tegengehouden. Ze had duidelijk hulp nodig, maar ik liet haar gaan. Misschien verdien ik het wel om gewurgd te worden door Miluji.
"Ze is gesprongen. Ik zag haar en heb met haar gesproken, maar ik heb haar niet tegen kunnen houden. Het is mijn fout."
"Het is jouw fout niet. Dat kind was zo gek als een deur", probeert Jace me te sussen. Hij kan proberen het beter te maken voor me, maar het gaat hem toch niet lukken. Olivia is dood en ik heb er ook schuld aan.