Hangbrug

3

"En wat doen we nu?" vraag ik nadat ik mijn bessen heb opgegeten. Miluji heeft fruit geplukt, ze weet precies wat giftig is en wat niet.
"Niets. We proberen niet te sterven." Olivia stopt na dat antwoord nog een bes in haar mond.
"Saai", mompel ik.
"Word je liever gedood dan?" snauwt Olivia.
"Nah. Maar ik heb ook geen zin om hier te blijven niksen."
"Ga dan even op het terrein rondlopen", suggereert Miluji.
"Milu!" roept Olivia boos.
"Wat?"
"Je laat hem alleen over dit terrein lopen. Straks wordt hij gevolgd op zijn weg terug, of hij wordt vermoord en komt nooit meer terug."
"Dat moet dan maar. Ik ga hier niet langer blijven. Tot vanavond!" roep ik opgewekt en ik loop weg. Ik wandel naar de plek in de rots waar de scheur zit. Ik wurm mezelf erdoorheen.
Over een steen, zijwaarts lopen, duiken, weer wat ruimte, lager stukje, hoger stukje en zo gaat het verder voor ongeveer vijftig meter. Aan het andere eind van de rots zie ik niemand, dus ik loop vrolijk verder.
"Voor hetzelfde geld vind ik nu eten of iets bruikbaars, dat had ik daar nooit gevonden", zeg ik tegen mezelf. Een plan heb ik niet gemaakt, ik loop gewoon een kant op. Ik moet alleen niet vergeten waar ik ben geweest, dan zou ik niet op tijd terug zijn bij Miluji en Olivia.
"Zeg Roodkapje waar ga je heen, zo alleen, zo alleen..." Een zachte stem zingt het nummer en ik loop richting het geluid.
"Hallo?"
"Ik ga naar gr- Aah!" gilt het meisje als ze mij ziet. "Vermoord me niet", smeekt ze me. Ze trekt een pruillip en ze kijkt me smekend aan.
"Was ik niet echt van plan", vertel ik haar. Haar gezicht verandert en ze krijgt een lugubere grijns op haar gezicht. Haar ogen worden donkerder.
"Dan vermoord ik jou." Ze trekt een dolk en komt mijn kant op gelopen. Ze haalt uit, maar ik kan haar pols vastgrijpen.
"Liever niet", zeg ik. Het meisje wilt iets tegen me zeggen. Ze krijgt echter de kans niet. Het puntje van een pijl komt net uit haar buik. Haar blik schiet van mij naar de pijl. Nu ze is afgeleid, kan ik snel de dolk uit haar handen pakken.
"Niet nu! Ik zit hier al drie rondes in!" roept ze gefrustreerd. Ik kijk over haar schouder heen en ik zie een jongen staan. Ik duw het meisje op de grond, het is niet de meest gewenste actie, maar wel van belang voor mij. Het meisje belandt kreunend van de pijn op de grond.
"Ga je me neersteken met dat mesje?" vraagt de jongen lachend. "Daar smeer ik mijn brood mee, man!" Ik frons mijn wenkbrauwen en stel de vraag waar ik nu mee zit, ookal mag ik geen vragen stellen van Olivia.
"Hoe kom jij aan brood?" Hij kijkt me verbaasd aan. Zijn verwarring geeft me net genoeg tijd om weg te rennen. Ik ren de weg terug en de jongen komt steeds dichterbij. Vlakbij de rots besef ik me dat ik niet weer door de rots moet gaan, zo breng ik Miluji, Olivia en de schuilplaats in gevaar.
Ik merk dat ik moe word, het is niet bepaald handig dat ik geen conditie heb. Ik sta stil en ik draai me om.
"Oké, oké, ik geef me over. Ik ben moe. Verlos me uit m'n leiden." Ik hijg nog wat na van het rennen en hij kijkt me wederom verbaasd aan.
"Je geeft je over?"
"Ja. Verlos me nou uit m'n leiden voor ik me bedenk of ik sterf aan moeheid."
"Ik mag jou wel", zegt hij lachend. "Ik ben Jason, ik word Jace genoemd."
"Ik ben Brandon", zeg ik.
"Je bent een nieuweling, toch? Of ben je die griet waardoor ik de derde ronde niet heb gewonnen?"
"Nieuw. En ik ben een jongen."
"Ik maakte een grapje", hij lacht, "ik vanaf de eerste ronde", zegt hij. Hij geeft wel veel ongevraagde info, vind ik. "Maar als ik die stomme griet kon vinden, had ik de derde ronde al gewonnen", moppert hij.
Ik besef me nu pas dat het meisje die hij bedoelt Olivia is. Zij zit er al sinds ronde drie.
"Oké", zeg ik.
"Wil je blijven leven?"
"Eigenlijk niet, maar omdat je het zo lief aanbiedt..."
"Rennen, dan. Ik spaar je tot je de laatste bent."
"Thanks, man", zeg ik en ik ren weg, voorbij de rots. Na een stukje draai ik me weer om en kijk ik of Jace er nog staat. Hij is gelukkig weg, nu kan ik terugrennen naar Roodkapje, het meisje dat mij wilde vermoorden, om haar tas te pakken. Miluji en Olivia hebben vast niks tegen extra spullen. Ik jog terug nar de plek en ik grijp de tas weg bij het levenloze meisje, dat er nog steeds ligt.
"Het spijt me voor je", mompel ik en ik ren terug naar Olivia en Miluji.

27'11'16

820 woorden.

Ik zou het leuk vinden om te horen wat je ervan vindt, en verbeter mijn fouten alsjeblieft:)

XxThyrza