Wrong ~ Draco Malfoy

Papa

In het licht van de maan keek ik naar mijn vader, die ik al maanden heb moeten missen. 'Tessie...' Papa's ogen vulden zich met tranen en hij sloeg zijn armen om me heen. Hij omhelsde me stevig en ik genoot van zijn aanraking. Ik had altijd een goede band met mijn vader.

We lieten elkaar los en hij pakte mijn hand. 'Waarom ben je hier? Het is gevaarlijk nu,' zei ik. 'Ik weet het. Maar ik moest je zien,' antwoordde hij. Ik was blij om hem te zien, maar ik wist ook dat het heel dom van hem was om hier te komen. 'Ik kon je echt niet langer missen, Tessie. Toen ik hoorde dat je in de Lekke Ketel logeerde, wist ik zeker dat je naar de deze plek zou komen. Wat hebben we hier veel plezier beleefd vroeger,' zei papa geëmotioneerd.

'Ja,' en ik dacht aan alle momenten die ik had beleefd op dit kleine veldje. 'Hoe is het met mama?' 'Zij is nog thuis. Ze vond het dom van me om te komen,' zei papa.

Tussen de bomen, die verspreid stonden rond het voetbalveldje, hoorde ik voetstappen. Ik was meteen alert en sprong recht. 'Je moet weg, papa, nu!'

Maar het was te laat.

Twee Dooddoeners kwamen tussen de bomen gestapt. 'Het was inderdaad heel dom, Hale. Het is slechts een kwestie van tijd voordat we jouw vrouw ook vinden en vermoorden!' zei de rechtste Dooddoener dreigend. De linkse trok zijn toverstaf en vuurde een spreuk af op mijn vader. Een groene lichtstraal verliet het puntje van zijn staf.

Terwijl ik 'Protego!' riep sprong ik tussen beiden en weerde de spreuk af. 'Laat de volwassenen dit afhandelen, klein meisje!' blaft de rechtste Dooddoener me toe. 'Laat mijn dochter hier buiten.' Papa ging beschermend voor me staan en fluisterde dat ik moest weglopen.

Zo snel ik kon sprintte ik weg. Maar papa alleen achterlaten, dat deed ik niet. Ik verstopte me tussen de struiken, uit het zich van de Dooddoeners. Ik hoorde ze duelleren, maar zag niet alles. Ik zag alleen hoe het gestalte van mijn vader neerviel. Doodsbang en kapot van verdriet bleef ik verscholen totdat ik zeker wist dat de Dooddoeners weg waren. Ik hoorde ze lachen en Verdwijnselen.

Ik spurtte naar mijn vader toe en liet me op zijn borst vallen. 'Ik hou zo veel van je. Dank je voor alles,' fluisterde ik snikkend. Ik toverde een krans bloemen en legde die bij hem. Dit was niet de uitvaart die hij verdiende, maar het was oké. Hij was gestorven op de plek waar we onze mooiste herinneringen hadden gedeeld, in tijden waarin alles nog goed ging. Hij zou me nooit zien trouwen of met mijn kinderen kunnen spelen. Maar ik wist dat hij trots op me was.

En ik op hem.